COLUMN: ‘Je wil een kinderfoto zien? Hier zijn er drie. Een kijkje in mijn boekenkast? Ik dacht dat je het nooit zou vragen!’

Challenge accepted

Behalve desastreuze gevolgen voor de volksgezondheid, wereldeconomie en mijn sowieso al catastrofale conditie heeft de coronacrisis ook een positieve impact. Denk maar aan de dalende broeikasgassen, de toenemende samenhorigheid én het feit dat geen enkele zichzelf respecterende politicus hierna nog zal durven besparen op de zorg. De meest gunstige evolutie voor mij persoonlijk is echter het acute verdwijnen van fomo. Je weet wel: fear of missing out, het knagende gevoel dat je krijgt wanneer je thuis in de zetel zit en al je vrienden gezellig samen uit zijn zonder jou. Goed nieuws voor wie net als ik last heeft van deze eenentwintigste-eeuwse angststoornis, want fomo is no more. Al je vrienden zitten immers óók thuis in de zetel!

Ik moet jullie helaas wel waarschuwen voor een ander acroniem dat het leven in lockdown bedreigt: foco, ofte fear of chilling out – zonet verzonnen door ondergetekende. Sinds een niet nader genoemd virus ons genadeloos uit de ratrace geduwd heeft, weten we met onszelf geen blijf meer. We leren massaal zuurdesembrood bakken en T-shirts borduren. Vriendin L. heeft een naaimachine gekocht, terwijl vriendin C. haar toilet eigenhandig aan het uitbreken is. Op Instagram zie ik kennissen iconische albumcovers nabootsen en miniatuur filmsets nabouwen. Voor een deel is dat creatieve bezigheidstherapie, maar ik denk dat er meer aan de hand is.

Ik moet jullie helaas wel waarschuwen voor een ander acroniem dat het leven in lockdown bedreigt: foco, ofte fear of chilling out – zonet verzonnen door ondergetekende.

Onze hyperkapitalistische maatschappij heeft ons ingeprent dat tijd geld is en nuttig besteed dient te worden. IJdel, hebberig en gulzig zijn we allemaal, dus is luiheid de laatste hoofdzonde. De onverwachte zee aan vrije tijd willen we daarom het koste wat het kost zinvol invullen met 101 klusjes en knutselprojecten. Ik vind dat bewonderenswaardig en tegelijk beangstigend. Alsof we bang zijn om niets te doen: foco dus.

Ook ik word soms bevangen door deze vrees, en dan vooral de virtuele variant ervan. Een dag niets gepost is een dag niet geleefd, dus doe ik mee aan allerlei digitale kettingbrieven die het gapende gat in mijn feed moeten dichten. Je wil een kinderfoto zien? Hier zijn er drie. Een kijkje in mijn boekenkast? Ik dacht dat je het nooit zou vragen! Met een #30daysongchallenge hier en een #pillowchallenge daar herinneren we de wereld aan ons bestaan, dat plots herleid is tot dat van een kamerplant.

Natuurlijk is niet iedereen fan van dit soort pseudo-productiviteit. Er gaan steeds meer stemmen op om even collectief op pauze te drukken. Deze periode is ideaal, zo redeneren ze, voor me-time, self-care en andere vormen van spiritueel tijdverdrijf. Leven en laten leven, denk ik dan. Doe vooral wat je moet doen om deze zonderlinge weken te doorstaan, of je je heil nu zoekt in zelfhulpboeken of in doe-het-zelf-zaken, in TikTok of in maankristallen. Zolang je af en toe die foco maar inruilt voor een ander vierletterwoord: f *ck it. Vandaag ga ik even schaamteloos chillen. Ook dát is een uitdaging.

Meer columns van Catherine:

• ‘Ik heb hier twee co-werkers: mijn lief en de kat. Ze houden er beiden bizarre gewoontes op na’
• ‘Ik ben dankbaar voor de mensen in de zorg, de supermarkt, de tankstations, de vuilkar, het openbaar vervoer, de media en zoveel meer’
• ‘Zelfs in quarantaine probeer ik er presentabel uit te zien. Je weet maar nooit wie er straks wil facetimen’