'Mijn moeder maakte me ook wijs dat het nummer 'Sex On The Beach' over de gelijknamige cocktail ging.'
COLUMN: ‘Wanneer wij nietsvermoedend het refrein van ‘Thong Song’ meekweelden, zweeg moeder wijselijk’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
‘Waar kan ik de foto zien?’ wil de jongen weten. Hij draait de camera om in de hoop een schermpje te vinden. Mijn lief legt hem lachend uit dat we een weekje zullen moeten wachten tot het filmrolletje ontwikkeld is. Hij kijkt ons aan met een blik vol ongeloof. Kinderen leren dezer dagen scrollen en swipen voor ze kunnen kruipen of spreken, maar van analoge fotografie heeft de gemiddelde zesjarige nog nooit gehoord.
Noch van cd’s trouwens. Wat zijn die gekke glimmende schijfjes? De soundtrack van mijn jeugd! Hoewel lp’s weer in de lift zitten en cassettes lekker niche zijn, word ik pas echt nostalgisch van een compact disc. Om die reden weiger ik mijn verzameling weg te doen, wat Marie Kondo ook zegt. We hebben niet eens een cd-speler, dus de enige plek waar ik nog onbeschaamd naar vergane popglorie kan luisteren, is de auto.
Vroeger nam dat ritueel een heel andere vorm aan. Wanneer ik een nieuwe plaat in huis haalde – gekocht met mijn karige zakgeld of illegaal gekopieerd uit de bibliotheek – sloot ik me uren op in mijn kamer. Ik beluisterde eerst plichtbewust de hele tracklist en zette dan mijn favoriet op repeat, terwijl ik het boekje uitpluisde op zoek naar songteksten. Als die ontbraken, schreef ik de lyrics fonetisch op en vroeg mijn mama om een vertaling. Op die manier kon zij aan damage control doen tijdens de exegese.
Ik beluisterde eerst plichtbewust de hele tracklist en zette dan mijn favoriet op repeat, terwijl ik het boekje uitpluisde op zoek naar songteksten.
Zo maakte ze me wijs dat het nummer ‘Sex On The Beach’ over de gelijknamige cocktail ging. Wanneer mijn zussen en ik nietsvermoedend het refrein van ‘Thong Song’ meekweelden, zweeg moeder wijselijk. Je hebt misschien al opgemerkt dat mijn muzieksmaak toen nog niet bijster sterk ontwikkeld was. De enige manier om artiesten te ontdekken was via radio of tv en dat zou nog even zo blijven.
Soms maakte een liedje zoveel indruk dat ik jaren later nog steeds weet waar ik het voor het eerst hoorde. Britney Spears’ ‘… Baby One More Time’: op de achterbank met mijn vriendinnetje Joke, ik was 10. ‘Take Me Out’ van Franz Ferdinand: op de stereo in ons tuinhuis, ik was 15. Yeah Yeah Yeahs met ‘Gold Lion’: op MTV in een Italiaanse hotelkamer, ik was 17. De bijbehorende albums nemen nu nodeloos veel plaats in op een schap in de woonkamer, terwijl ik wacht op de comeback van de cd – en de zoveelste van Britney.
Het kind met de camera denkt er het zijne van. Een ouderwets fototoestel om je nek is één ding, maar een Discman die zelfs niet in je jaszak past? Daar begint hij niet aan.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
