'Wat vang je aan met foto's van je ex? Je kan ze opsturen naar zijn nieuwe vriendin met een in bloed geschreven boodschap.'
COLUMN: ‘Soms verstopt het verleden zich in een lade. Tot je op een dag aan opruimen denkt’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
Het verleden is nooit veraf. Het verstopt zich in een hoekje van je geheugen, klaar om je te verrassen wanneer je het het minst verwacht. Of die verrassing met één of twee r’en geschreven wordt, hangt af van je historie. Herinnering aan je eerste verliefdheid: kussen in het jeugdhuis en naar huis wandelen in de sneeuw. Niemand op de baan of op de wereld. Twee r’en! Herinnering aan je eerste hartzeer: duistere gedichten neerpennen in je dagboek en de pagina’s eruit scheuren. Niemand die je begrijpt. Eén r.
Soms verstopt het verleden zich ook in een hoekje van het huis. Liefst in een lade die letterlijk en figuurlijk jarenlang ongeopend bleef. Tot je op een dag aan opruimen denkt. Nietsvermoedend trek je kastdeuren open en ontdek je een vergeten wereld. Narnia zonder leeuwen of heksen, maar mét oude schoolrapporten. ‘Proficiat met je schitterende resultaten’, staat er ergens te lezen. Even blink je van trots, maar dan besef je dat het sindsdien allemaal bergaf is gegaan.
Kaartjes van Chirokampen, afgeknipte festivalbandjes, brieven van penvriendinnen, lege kaders waarin ooit hartvormige foto’s zaten.
Andere overblijfselen uit je jeugd wil je zelfs niet herbekijken. Een dvd-opname van het schooltoneel waarin jij een van de gebroeders Karamazov vertolkte, geregisseerd door de godsdienstleerkracht die er nadien met de ganse opbrengst vandoorging. Dostojevski draaide zich ten tijde van die klucht al om in zijn graf. Of de vergeelde flyer van een schuimfuif die je vroegtijdig verliet omdat je allergisch bleek te zijn aan het zeepsop dat de dansvloer vulde.
Gelukkig zijn er ook minder traumatische memento’s. Kaartjes van Chirokampen, afgeknipte festivalbandjes, brieven van penvriendinnen, lege kaders waarin ooit hartvormige foto’s zaten. Ze leiden je naar een doos vol plaatjes die het boek nooit haalden. Beelden van familie, vrienden en de onvermijdelijke oude vlam. Voor je het weet, ontsnapt de Geest van Voorbije Vriendjes uit de fles. Wat vang je aan met foto’s van je ex? Je kan ze alsnog netjes inplakken ter vervollediging van je hoogstpersoonlijke archief. Stiekem tussen een boek bewaren opdat de geschiedenis zich nooit meer herhalen zou. Opsturen naar zijn nieuwe vriendin met een in bloed geschreven boodschap. Aan je eigen lief showen en openhartig je verhaal vertellen. Dramatisch verscheuren om een punt te maken. Of je kan de geest weer in de fles doen, de foto’s in de doos, de doos in de kast en de kastdeur dicht samen met de poort naar het verleden, wachtend op een volgende vlaag van opruimwoede.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
