'Dit is een ode aan die vluchtige vriendschappen. Een eerbetoon aan de vriendinnen voor één nacht.'
COLUMN: ‘Zij zou mij bezoeken in Antwerpen, ik haar in Londen. Morgen nog, als het even kon’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
Vrienden heb je voor het leven, maar niet altijd. Soms hoeft dat ook niet. Sommige vrienden doorkruisen je bestaan maar heel even. Ze verschijnen op het moment dat je hen het meest nodig hebt en verdwijnen vervolgens weer zonder enig spoor, als een ingebeeld speelkameraadje uit je kindertijd. Dit is een ode aan die vluchtige vriendschappen. Een eerbetoon aan de vriendinnen voor één nacht.
Ik ontmoette haar op een feestje in Berlijn, verscholen achter een geheime deur in een Spätkauf. Haar naam was... Ja, hoe heette ze ook weer? Ik weet nog dat het Iers was en ik het amper kon uitspreken, net als de naam van die ene actrice. ‘Saoirse’, probeerde ik. ‘Sersha’, lachte zij. De rest van de avond waren we onafscheidelijk. We dronken samen, dansten samen en gingen samen naar de wc. Kortom, we deden alles wat vriendinnen doen, inclusief wilde plannen maken. Zij zou mij bezoeken in Antwerpen, ik haar in Londen. Volgende maand of morgen, als het even kon. Ik gaf haar shopadvies, zij mij boekentips, die ik vol spelfouten in mijn telefoon noteerde, omdat ze erg belangrijk leken.
Zoals het twee zatlappen betaamt, werd er over politiek gesproken. We losten de klimaatcrisis én de brexit eigenhandig op.
Heel even raakte ik haar kwijt toen ik in een awkward groepsknuffel terechtkwam, maar gelukkig vond ik haar gauw terug aan de bar. We vierden onze hereniging met Jägershots en tequilashots en geen idee wat voor shots nog meer. Zoals het twee zatlappen betaamt, werd er over politiek gesproken. We losten de klimaatcrisis én de brexit eigenhandig op. Toen bleek dat we naast een progressieve beleidsvisie ook hetzelfde sterrenbeeld deelden, ging de bal écht aan het rollen. Gezwets over de zodiak bleek het gedroomde vehikel om onze prille band te versterken. ‘Kreeften zijn te goed voor deze aardbol’, vatte ze de vibe mooi samen. ‘Niemand verdient ons!’ beaamde ik, hoewel ik eigenlijk niet in astrologie geloof. Wij twee op een dansvloer tegen de wereld.
De volgende dag kon ik maar aan twee dingen denken: Hoe kom ik van deze helse kater af ? En zou ik haar sturen? Ik besloot een paracetamol te slikken en de betovering van de voorbije nacht niet te doorbreken. Misschien zie ik haar nooit meer terug, spookte het door mijn hoofd. Wellicht zal ze nooit met mij door Brick Lane lopen. En hoogstwaarschijnlijk zullen we nooit uitgenodigd worden als panelgasten in een politiek debat. Ach ja. Soms hoef je samen helemaal niet lang en gelukkig te leven. Vrienden voor het leven zijn overrated. Soms heb je genoeg aan een puur platonische onenightstand.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
