Catherine vergat niet alleen de lader van haar gsm, maar ook haar nieuwe Gmail-wachtwoord.
COLUMN: ‘Shit, mijn nieuwe Gmail-wachtwoord! Was het nu iets met een hekje of een uitroepteken?’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
Het is zowel geruststellend als angstaanjagend om te weten dat je hele leven op je gsm staat. Foto’s, e-mails, berichten en de code van je bankkaart, ergens in een notitie. Handig omdat je altijd alles bij je hebt, maar enorm frustrerend wanneer je batterij het begeeft, zoals mij recent overkwam op een trein uit Oostende. Na een lange draaidag aan de kust, inclusief socialmediaspam, rende ik door het station met een online gekocht kaartje en 13%. Net genoeg om een rit van anderhalf uur mee te overbruggen als je het Netflixen even achterwege laat, maar uiteráárd moest ik, Catherine ‘living on the edge’ Kosters, een hotspot aanmaken om snel even op mijn laptop te werken zonder externe batterij of oplader bij de hand.
We hadden Brugge nog niet bereikt of mijn gsm viel resoluut uit. Geen probleem, dacht ik, de conducteur zal me vast wel geloven. Niet dus. Hij vertelde me doodleuk dat ik een nieuw kaartje moest kopen. Nu geef ik met plezier € 200 uit aan een paar schoenen, maar nog eens € 18 neertellen voor een treinticket? Er zijn grenzen. Dus ging ik op zoek naar iemand die me een kabel lenen kon. Mijn buurman bleek helaas een knappe Braziliaan met een Nokia 3310 die dacht dat mijn vraag als openingszin bedoeld was, en de rest van de coupé, zo bemerkte ik, was bevolkt door een groep verstandelijk gehandicapten en hun begeleiders. F*ck.
Nu geef ik met plezier € 200 uit aan een paar schoenen, maar nog eens € 18 neertellen voor een treinticket? Er zijn grenzen.
Toen ik ergens een vrouw met een smartphone spotte, veerde ik recht en vroeg beleefd of ik haar telefoon gebruiken mocht. Lichtjes verrast overhandigde ze me haar gsm, zodat ik uit mijn mailbox een betalingsbewijs tevoorschijn zou kunnen toveren. Strak plan, ware het niet dat ik mijn nieuwe Gmail-wachtwoord plots vergeten was. Damn you, veiligheidsvoorschriften! Had ik nu iets met een hekje of uitroepteken gekozen?
Het meisje met down dat naast de begeleidster zat, keek geamuseerd toe. ‘Waarom heb jij geen battery pack bij?’ lachte ze. Dat ik het ook niet wist! ‘En waarom duurt het zo lang ?’ ging ze verder. De conducteur dacht er hetzelfde over en oogrolde dat hij later nog wel eens terug zou komen. Net toen ik het op wilde geven en met tegenzin mijn portefeuille wilde trekken, kwam de trein aan in Gent, waar er een aansluiting op mij wachtte. Ik keek vertwijfeld naar het meisje en zij naar mij. ‘Lopen!’ riep ze. ‘Je moest al weg zijn.’ Onder luid gejuich rende ik de wagon uit, richting Antwerpen, richting de vrijheid en richting een medereiziger met een iPhone-lader.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
