COLUMN: ‘Maandagochtend. Ik word wakker met een kriebel in de keel en een gevoel van naderend onheil.’

Dagboek van een hypochonder

Maandagochtend. Ik word wakker met een kriebel in de keel en een gevoel van naderend onheil. Ik poets mijn tanden en begeef me naar de keuken. Geen koffie vandaag, maar een infusie van citroen en verse gember. Werkt beter dan de strafste keelpastille. Als ontbijt neem ik een kom fruit met Actimel en een ginsengtablet on the side. De ingebeelde boost aan mijn immuunsysteem haalt me door de rest van de voormiddag, tot het placebo-effect afneemt en zelfs een shot superfoods me niet meer op kan peppen. De kriebel van deze ochtend maakt plaats voor een gortdroge hoest en vlammende keelpijn. Niets om je zorgen over te maken, prent ik me in, maar misschien moet ik toch even langs bij de apotheker.

Op weg naar buiten begin ik het warm te krijgen. Heb ik koorts of draag ik gewoon iets te veel laagjes? Om het zekere voor het onzekere te nemen, maak ik rechtsomkeert. Mentaal overloop ik mijn weekplanning: morgen lunch met B., ’s avonds naar de cinema met mijn ma, woensdag een fotoshoot, donderdag meetings, een interview én een kappersafspraak. De potentiële besmettingen zijn eindeloos. Plots word ik overvallen door angst. Stel je voor dat ik al dagenlang asymptomatisch mensen loop aan te steken. Ik shame stiekem concullega’s die terugkeren uit rode zones – front-row zitten op Paris Fashion Week was schijnbaar nog nooit zo makkelijk – maar misschien ben ik wel de grootste superspreader.

Ik shame stiekem concullega’s die terugkeren van Paris Fashion Week, maar misschien ben ik wel de grootste superspreader.

Voor mijn paranoia de bovenhand neemt, besluit ik mijn huisarts op te bellen. Oef, ik kan er meteen terecht. Nu moet je weten dat ik doorgaans geen hypochonder ben. In ons huishouden vervult mijn lief die rol. Hij is van het type dat bij de minste kuch symptomen googelt en altijd uitkomt bij aids, kanker of beide. Sinds de start van de pandemie heeft hij me meermaals in paniek meegedeeld dat hij honderd procent zeker covid heeft omdat hij zich ‘vermoeid en verward’ voelt – meestal na een korte nacht en een craftbiertje te veel. Wanneer ik klaag over premenstruele krampen, vraagt hij gemeend of we naar de spoed moeten. Ik ben van het type dat alles denkt te kunnen oplossen met Ibuprofen en een warm bad.

Tot nu, dus. Miss Rona heeft van mij een angsthaas gemaakt. Op de stoep voor de dokter bereid ik me mentaal voor op een pijnlijke aanslag met wattenstaafje, gevolgd door mijn debuut in de Sciensano-grafieken. Een week binnen zitten komt me zéér slecht uit, maar hey, alles voor het maatschappelijk welzijn. Een man met een chirurgisch masker en gezichtsscherm steekt zijn hoofd door de deur en wenkt me. Hij ziet eruit alsof hij klaar is voor een nucleaire ramp dan wel maanwandeling. ‘Zet u maar’, gebiedt de dokter. Hij richt een laserthermometer op mijn voorhoofd en plaatst een pulsoxymeter – veel Scrabblepunten! – op mijn middelvinger. Vervolgens vraagt hij me om mijn mondmasker af te zetten en ‘Aah’ te zeggen. Aaaaaah-ik wil geen coron-aaah-ik ben freel-aaah-ncer en ik heb geen tijd voor quaraaah- ntaine! ‘Geen paniek’, zegt de dokter. ‘Gewoon een paar dagen rustig aan doen, en dan betert het vanzelf. Ik zal u nog een keelspray voorschrijven.’ ‘En die test dan?’ vraag ik opgelucht en tegelijkertijd lichtjes teleurgesteld. ‘Niet nodig, mevrouw, u hebt een gewone verkoudheid.’

Meer columns van Catherine: 

• ‘Gecancelde plannen zijn de beste plannen, zeker in dit seizoen vol verval en melancholie’
• ‘Of we Gert Verhulst niet wilden restylen?’
• ‘Het ongewild delen van andermans naaktfoto’s is simpelweg een vorm van misbruik’