COLUMN: ‘Daar sta je dan, oog in oog met leden van je schoonfamilie die je nauwelijks kent een braakneiging te onderdrukken’

Klamme handjes en een kleffe smaak in je mond. Een gortdroge keel en een bonzend voorhoofd. De schouderklopjes die je krijgt en de kussen die je geeft, zeggen 'Fijn hier te zijn!', maar die bloeddoorlopen ogen en de halfvergane stempel op je rechterhand verraden een andere realiteit. Je lag liever thuis op de zetel, of beter nog, weer onder de dekens. In plaats daarvan ben je hier. Op het familiefeest. Met een kater.

Wanneer je schoonmoeder vraagt of alles oké is, zet je een acteerprestatie neer die een Oscar verdient: 'Ja hoor, gewoon slecht geslapen. Beetje moe.'

'Hoe is het zover kunnen komen?' vraag je je af. Vaag dagen je herinneringen van dure champagne en goedkoop bier, een korte nacht en een lange zoektocht naar Dafalgan in de badkamer. Verdere details blijven voor altijd een mysterie. Je weet nog wel hoe je een uur geleden de autosleutels in de handen van je lief hebt geduwd omdat je jezelf niet in staat achtte te rijden. Halverwege de rit overvielen jullie een tankstation en maakten een indrukwekkend arsenaal frisdrankjes soldaat. Je dronk anderhalve liter AriZona Ice Tea in vijf minuten. Een brain freeze nam heel even de plaats van hoofdpijn in, maar het eindresultaat bleef hetzelfde. Ondertussen sta je oog in oog met leden van je schoonfamilie die je nauwelijks kent en doe je er alles aan om een braakneiging te onderdrukken. Zouden ze het doorhebben? Wanneer je schoonmoeder vraagt of alles oké is, zet je een acteerprestatie neer die een Oscar verdient: 'Ja hoor, gewoon slecht geslapen. Beetje moe.' Het k-woord spreekt niemand uit.

Het feest komt goed op gang en de hamvraag op dit moment luidt: 'To cava or not to cava?' Je lief gebaart van wel en fluistert: 'The hair of the dog.' Je hebt dat spreekwoord nooit echt gesnapt, maar schenkt jezelf toch voorzichtig een glaasje in. En nog eentje. Langzaam knap je op. Er wordt een kaasschotel geserveerd en gulzig stapel je je bord vol. Je begint rustig met een stukje brie en grijpt dan stoutmoedig naar de pot in porto gedrenkte stilton. Het ergste is voorbij. Nu komt het leuke gedeelte waarbij je gedachten gehuld lijken in zeepbellen en je hoofd vol vlinders zit. De flauwe moppen van nonkel X zijn plots hilarisch en de nostalgische familiememoires die door tante Y gedeclameerd worden, bewegen je tot tranen toe. Je wisselt veelzeggende blikken uit met neven en nichten die in hetzelfde schuitje zitten en salueert de helden en heldinnen onder hen die het gisteren nóg bonter maakten dan jij. Je kwam hier misschien aan met de wil om te sterven, maar gaat niet weg voor je een toast hebt uitgebracht. Op het leven, op de vriendschap en op familiefeesten met een kater!

Deze column verscheen in Flair op 17 januari.

Vorige columns van Catherine:

• COLUMN: 'We maakten ruzie om wie welke Spice Girl mocht spelen en wat later om wie de Miranda moest zijn'
• COLUMN: 'Zelfzeker sloot ik me aan bij de gevorderde skiërs. Tot ik al aan de skilift op mijn muil ging'
• COLUMN: 'Aanslagen, Brexit, the Donald... Het nieuwsoverzicht van 2016 leest als een deprimerend alfabet'

Lees alle columns van Catherine op flair.be/columncatherine.