Onze columniste Nele is terug, mét baby! Ze is nu 9 maanden mama van een dochter. In deze column vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten.
Over een compliment
‘Succes’, zei ik tegen mijn moeder toen ik de baby voor een dagje bij haar achterliet. Een aanmoediging leek me wel op zijn plaats, want die baby wordt tegenwoordig soms heel erg boos. Zonder reden. Dan schreeuwt en huilt ze alsof ze het me kwalijk neemt dat ik haar op deze aardkloot gedropt heb. Iets waar ik dan zelf net geen spijt van krijg. Maar goed. Op zich niets aan ’t handje. Baby’s kunnen nu eenmaal soms heel erg boos worden. Zonder te vertellen waarom, dus los het maar op.
Ik liet hen achter en heel die dag was ik ongerust. Mijn moeder antwoordde niet op mijn sms’jes en nam ook mijn telefoontjes niet op. In gedachten zag ik haar al op de grond liggen. Met mijn baby over haar levenloze lichaam gebukt, duwend met een vinger op haar oogbollen die daarna over de vloer zouden rollen. Bij mijn terugkomst zou ik nietsvermoedend op zo’n oogbal van mijn moeder trappen, uitglijden en dezelfde wisse dood tegemoet gaan. Terwijl de baby van op een afstand toekijkt, kauwend op zo’n oogbol.
Dát is hoeveel vertrouwen ik tegenwoordig heb in mijn baby. Maar het draaide anders uit. ‘Gelukt!’ riep mijn moeder triomfantelijk toen ik op het einde van de dag terugkeerde en me op het ergste voorbereid had. De baby had zich voorbeeldig gedragen. Gegeten, geslapen, geplast en gekakt. In die exacte volgorde en alles zonder al te veel moeite. Er was geen sprake van een crisis. Tot de baby mij zag. Plots schreeuwde en huilde ze alsof ze het me kwalijk nam dat ik haar op deze aardkloot gedropt heb. En ik kreeg er zelf net geen spijt van.
Ik schrok, net zoals mijn moeder. ‘Dat deed ze niet toen jij er niet was’, klonk het voorzichtig. Ik voelde me verraden. Mijn eigen kind vond mij duidelijk niet tof. Maar na een rondje Dr. Google blijkt het tegendeel waar. Het is net omdát ze me tof vindt, dat ze in mijn bijzijn soms vervelend kan en vooral durft te zijn. Ze voelt zich bij mij veilig genoeg om helemaal loos te gaan. Omdat ze weet dat ik haar toch niet meteen te koop ga zetten op eBay. Iets met onvoorwaardelijke liefde en zo. Net zoals mijn lief tegenwoordig de vermoeide versie in jogging krijgt, terwijl ik me wel opkalefater om de deur uit te gaan. Eigenlijk is dat een compliment. Ik hield mijn huilende kind dicht tegen me aan en suste haar. ‘Succes’, zei mijn moeder toen we vertrokken.
Lees meer columns van Nele:
