COLUMN: ‘Dat de dief rond zou lopen met de foute tint fond de teint, was slechts een schrale troost’

Meestal ben ik positief ingesteld. Niet vandaag. Vandaag ben ik ervan overtuigd dat de wereld niet deugt. De reden? Twee onvergeeflijke misdaden, diefstallen om precies te zijn. Het eerste delict vond een paar weken geleden plaats. Mijn mama was naar Antwerpen afgezakt voor een zeldzaam moeder-dochtermomentje. Een écht moeder-dochtermomentje, niet zo’n moment waarop ik haar Engelse mails onder lichte dwang beantwoord en zij in ruil mijn ramen lapt.

Als onderdeel van de verwendag lieten we ons vakkundig opmaken. Zowel mijn ma als ik vinden dat ‘een beetje mascara en véél concealer’ kwalificeert als volwaardige beautyroutine, dus je begrijpt dat dit voor beide generaties een big deal was. Mij voorzag de visagiste van een funky blauwe eyeliner en haar van een jeugdige barely there-look, die me Gordon en z’n ‘Hotter Than My Daughter’-team nét niet deed opbellen.

Natuurlijk werd er ook geshopt: highlighter, bronzer, foundation, wenkbrauwpotlood en nog een ton andere spullen om voortaan zelf ons gezicht op te kalefateren, of dat alleszins te proberen. Na het plunderen van de familiale bankrekening aten we voorzichtig frietjes en dronken we cocktails met een rietje in de hoop onze lippenstift niet te ruïneren.

Een uur later kuierden we voldaan en nog steeds min of meer #flawless door de stad toen moederlief plots besefte ze haar winkeltas vol gloednieuwe make-up ergens in de toiletten vergeten was. Ze holde terug maar vond niet meer dan een plastic zak, even leeg als het hart van de anonieme dief. Welk monster steelt er nu andervrouws make-up? Dat de crimineel in kwestie binnenkort rond zou lopen met de foute tint fond de teint, bood slechts een schrale troost.

De waarde van de verdwenen velo oversteeg haast onze vintageverdiensten, waardoor de hele dag in een processie van Echternach veranderde.

Vorig weekend kelderde mijn geloof in aardse goedheid voor de tweede keer. Na uren hard labeur op de rommelmarkt werd de fiets van vriendin B. gepikt. De waarde van de verdwenen velo oversteeg haast onze vintageverdiensten, waardoor de hele dag in een processie van Echternach veranderde. Drie stappen vooruit en twee achteruit. Drie verkochte sweaters en twee gestolen rijwielen. Al wie ooit liefdevol oude kleren aan een rek hing en uiteindelijk haar favo shirt uit 2006 verkocht voor € 2 snapt in wat voor shock wij waren.

Zijn er dan echt geen eerlijke lieden meer? Ik kan alleen maar hopen dat mijn vertrouwen in de mensheid langzaam heelt. Tot die tijd vraag ik iedereen om de ogen open te houden en samen met mij op zoek te gaan naar een bandiet op een gestolen racefiets met een slecht geschminkt gezicht.

Deze column verscheen in Flair op 15 augustus 2017.

Meer columns van Catherine:

• COLUMN: ‘Ik denk dat ik een nikkelallergie heb. Een beter excuus om dure juwelen te krijgen bestaat niet’
• COLUMN: ‘Mijn flaphoed steekt eenzaam af tegen een zee van roodgeblakerde hoofden en foute petjes’
• COLUMN: ‘De kanten stof spande zo rond mijn lijf dat er zich een hokjespatroon in mijn pens aftekende’