COLUMN: ‘Het doemscenario: slapen in een muffe turnzaal onder prikkende dekens’

Toen het brandalarm de eerste keer afging, was ik verward. Het duurde even voor ik goed en wel besefte waar ik me ook alweer bevond. In een hotelkamer in Londen, op een pers­trip georganiseerd door een niet nader genoemde kledingketen. Ik zal het me wel ingebeeld hebben, dacht ik, en ik dommelde snel weer in slaap. Toen het brandalarm de tweede keer afging, was ik kwaad. Tot zover mijn nachtrust.

Ziedend belde ik naar de receptie, waar ik met tegenzin te woord werd gestaan. Tijdens het schaapjes tellen maakte ik een men­tale notitie om morgen een klacht neer te leggen bij het management. Ik lag pas net weer te dutten toen het brandalarm voor de derde en laatste keer afging. Ditmaal stopte het helse geloei namelijk niet meer. Slaperig opende ik mijn deur op een kier en wierp ik een blik in de gang. Mannen in fluohesjes bonkten op de muren en gidsten paniekerige hotelgasten rich­ting nooduitgang. Sommigen dwaal­den in pyjama door de hal, terwijl anderen volledig aangekleed voorbij spurtten, alsof ze met hun jas en schoenen aan gaan slapen waren, trolley in de hand.

Het vuur zou vast en zeker aangewakkerd worden door de hopen polyester die we een dag eerder op kosten van de kledingketen hadden geshopt.

Snel deed ik een jurk aan en griste ik mijn belangrijk­ste bezittingen mee: mijn laptop, pas­poort, gsm en nieuwe Prada­laarsjes. Blootsvoets en halfblind zwalkte ik door de gang en vond ik steun bij een Belgische influencer die haar lenzen wél snel had weten in te doen. Het hele hotel was ondertussen doordron­gen van een onmiskenbare barbecue­geur. De brand bleek dan ook uit de keuken te komen, waar de zinderende hitte van de houtskooloven een hou­ten bankje in de fik had gezet.

Samen met zo’n 200 andere logees verzamel­den we op straat en zagen we de ene na de andere brandweerwagen met huilende sirenes arriveren. Nu ja, ik zag niet veel, maar ik kon me er iets bij voorstellen. Ik trok mijn schoenen aan en beklaagde het feit dat ik een beha vergeten was. Frisjes.

Bang wachtend in de kou flitsten de doemscenario’s door mijn hoofd. Het vuur zou vast en zeker aangewakkerd worden door de hopen polyester die we een dag eerder op kosten van de kledingketen hadden geshopt. Het hotel zou bin­nen de kortste keren in lichterlaaie staan en we zouden de rest van de nacht in een muffe turnzaal onder prikkende wollen dekens mogen doorbrengen!

Gelukkig kreeg de brandweer de vlammen geblust en konden we een uur na de evacuatie terugkeren naar onze kamers. Klaar­wakker kroop ik in bed met kamp­vuurhaar én een beha. Mij zullen ze de volgende keer niet meer liggen hebben.

https://www.instagram.com/p/BqNveD5nP7e/

Meer columns van Catherine:

• COLUMN: ‘Ik vroeg het meisje dat mijn jas aanhad naar het merk, waarop zij fout antwoordde. Primark, as if!’
• COLUMN: ‘Blowen is illegaal, maar bezit onder 3 gram wordt gedoogd. Behoorijk schizofreen’
• COLUMN: ‘Een bruiloft is niet alleen voor het paar belastend. Denk eens aan de gasten!’