COLUMN: ‘Elke tweedehandsliefhebber kent het: Vintage VerlatingsAngst’

Ik hou van online shoppen. Serieus, wat is er beter dan op maandag tijdens de lunchpauze een nieuwe jurk te bestellen, om die vrijdag net op tijd voor het weekend in je brievenbus te vinden? Oké, technisch gezien vind ik mijn bestelling nooit in de bus – daarvoor is het pak doorgaans te groot – maar neem ik het gretig uit de handen van een struise vrouwelijke postbode die mijn koopverslaving in stilte veroordeelt.

Soit. De clou van het verhaal is: géén opdringerige verkoopsters, géén slecht verlichte paskamers, géén wachtrij aan de kassa en géén kans op gangreen door vijf plastic handvatten die de bloedvaten in je onderarm een uur lang afknellen. P.S. Googel nooit ‘gangreen’.

Een greep uit mijn meest recente online aankopen:
– Een pomponsweater die bedoeld was als cadeau, maar die ik bij nader inzien zelf wil bijhouden. Sorry, E.
– Een poederroze rok van Acne die lichtjes spant in de taille, maar vast perfect zal passen als ik eindelijk die vijf kilo kwijtspeel. Ik bedoel: wannéér ik die vijf kilo kwijtspeel.
– Een paar vintage Gucci-loafers in knallend fuchsia. P.S. Googel nu ‘fuchsia Gucci-loafers’.

Warme oproep aan de verkoper van míjn Gucci-loafers: zet die verlatingsangst aan de kant!

Die loafers zijn een verhaal apart. Ik heb ze namelijk nog niet ontvangen. De reden? Een frustrerend fenomeen dat ik ‘VVA’ of ‘Vintage VerlatingsAngst’ noem. Wie het internet soms afschuimt op zoek naar tweedehandsmode, weet vast wat ik bedoel; verkopers die op het laatste moment plots koudwatervrees krijgen en geen afstand meer willen doen van hun geliefde spullen. Ook in real life komt VVA voor. Misschien heb je het zelf al meegemaakt tijdens een closet sale: iemand stopt aan je stand en informeert nietsvermoedend naar een prijs. En voor je het weet, sta je tegen haar te gillen dat je die flatformsneakers helemaal nog niet beu bent en dat ze haar eigen schoenen maar moet kopen.

VVA kan de besten overkomen, maar als je je aan de andere kant van de transactie bevindt, wordt het serieus balen. Om over de gevolgen nog maar te zwijgen. Toen ik ooit tweedehands Chloé-laarsjes aan mijn neus voorbij zag gaan, was ik zó kwaad dat ik naar een Veel Te Dure Boetiek stormde en briesend mijn creditcard belastte met een nieuw paar voor de volle prijs.

Bij dezen dus een warme oproep aan de verkoper van míjn Gucci-loafers: zet alsjeblieft die verlatingsangst aan de kant, stuur die f *cking schoenen op en weet anders dat ik gerust co-ouderschap wil overwegen. Jij de weken, ik de weekends. Nee? Wat een gedoe, dat online shoppen.

Deze column verscheen in Flair op 12 april.