Ploetermoeder van twee, loving wife, trotse nerd én boss lady met een zwak voor gefrituurde snacks. Is verliefd op mooie zinnen en heeft veel te veel meningen.
Milieubewust als mijn man en ik zijn – maar toch vooral om die goedkopere energiefactuur, we moeten daar niet onnozel over doen – besloten we om de muren van ons jarenzestighuis te laten isoleren. Zoals dat dan gaat, kwamen er vervolgens een paar vertegenwoordigers over de vloer en die dag was het mijn beurt voor een rondje prijsonderhandelen. Het begon al aan de deur: ‘Ah, is uw man niet thuis, mevrouw?’ Uit het lood geslagen reageerde ik nog met een beleefd ‘Neenee, u zult het met mij moeten doen’. Het bewuste exemplaar had nog maar net een stoel onder zijn achterste of daar was de volgende botte opmerking al. ‘Dat zie je niet vaak meer, een huisvrouw!’ Verbaasd dat mijn bitchy resting face die opmerking niet voor het uitspreken had gefnuikt – normaal werkt die nochtans héél goed – reageerde ik dat ik geen huisvrouw was, maar gewoon een dagje vrij had.
Niet in het minst onder de indruk van mijn groeiende irritatie – ik deed anders geen moeite om ze te verbergen – ging hij ongestoord verder op dat elan. ‘Uw MAN weet vast over welk materiaal ik het heb’, ‘Uw MAN kan de werkmannen dan ontvangen’, ‘Uw MAN mag mij altijd bellen als hij nog vragen heeft’. Per seksistische opmerking zakte ik een beetje verder door mijn stoel. En mijn zelfbeeld lag ook meteen aan diggelen. Járenlang ervan overtuigd de verpersoonlijking van het begrip ‘sterke vrouw’ te zijn geweest (toch minstens naar de buitenwereld toe :-)), bleek ik in de ogen van deze vertegenwoordiger het vrouwtje des huizes dat hem bij afwezigheid van haar man even mocht ontvangen.
Er zit bijna een vrouw in het Witte Huis, maar ik mag niet meebeslissen over de isolatie van míjn huis?
Er zit – hoop doet leven! – bijna een vrouw in het Witte Huis, maar ik mag niet meebeslissen over de isolatie van ons huis, dat ik mee onderhoud en afbetaal? Toen ik het mijn man die avond vertelde, moest hij er vooral hartelijk om lachen. Hij was er graag bij geweest, zei hij, toen de verkoper met het antieke vrouwbeeld net op mij was gebotst. En wees me er vervolgens fijntjes op dat een heleboel dingen wél nog volgens de oeroude orde verlopen in ons huishouden. Of wanneer ging ik eens een vuilniszak buitenzetten of het gras afrijden, misschien? Oké, point taken.
Nu, verkopertje deed er zichzelf in ieder geval mooi de das mee om, want na twee minuten van zijn gezwets was het zonneklaar dat zijn firma van zijn leven onze muren niet zou isoleren. Een beslissing die ik toch maar mooi nam zónder met mijn man te overleggen. Die was het trouwens volledig met me eens, want ‘zijn firma werkt met verouderd materiaal, zag ik op hun site’, zei hij.. Ik wist totáál niet waar hij het over had, moet ik toegeven.
Deze column verscheen in Flair op 20 september 2016.
Lees hier de vorige column van Lien:
