'Nul lichaamsbeweging en duizend overbodige calorieën, want ik moet aansterken, toch?'
COLUMN: ‘Terwijl de gemiddelde patiënt amper een toastje binnenkrijgt, verorber ik taco’s’
Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
‘Ik? Ik word nóóit ziek. I wish! De uitspraak vloeit uit mijn mond met meer volharding dan bedoeld, maar de journaliste naast mij aan tafel knikt beamend. ‘Dat is de vloek der freelancers’, zegt ze. ‘Altijd vermoeid of verkouden, maar nooit eens zo beroerd dat je zonder schuldgevoel thuis kan blijven.’ We bevinden ons op perstrip in de heuvels van Mallorca en doen niets liever dan klagen over ons zware leven. Al dan niet ironisch.
Fastforward naar één week later: ‘Mama, ik denk dat ik griep heb.’ Hoe oud ik ook word, mijn moeder is de eerste persoon die ik bel als ik me slecht voel. En man, wat voel ik me k*t. Mijn voorhoofd bonst, mijn keel raspt, mijn tong barst van de aften en mijn hoest klinkt dieper dan Barry White na een nachtje stappen. Dat, liefste vrienden, noemen ze karma.
Onmiddellijk kickt de ontkenningsfase in. ‘Een valling, niets meer, niets minder’, blijf ik herhalen in de hoop dat mijn voorspelling werkelijkheid wordt. Naast zelfanalyse doe ik ook aan zelfmedicatie. Twee Dafalgans en een halve liter gember-citroeninfusie zijn mijn antwoord op álles. Het mag niet baten.
‘Ik zal een ziektebriefje schrijven voor de rest van de week.’ ‘Lol!’ luidt mijn antwoord, en dat van elke zelfstandige ooit.
Op dag drie besluit ik dan toch een professionele opinie te raadplegen. ‘De symptomen die je beschrijft, zijn erg suggestief voor griep’, orakelt de dokter voorzichtig, alsof ze kan aanvoelen dat ik het niet horen wil. ‘Ik zal een ziektebriefje schrijven voor de rest van de week.’ ‘Lol!’ luidt mijn antwoord, en dat van elke zelfstandige ooit. Ik stel me voor hoe grieperige ik een briefje aan gezonde ik overhandigt: ‘Sorry, chef, ik blijf thuis vandaag!
De rest van mijn doktersbezoek speelt er zich een potje touwtrekken af waarbij ik toestemming probeer te krijgen om toch te gaan werken en de medicus zich als mijn ma gedraagt. Na veel gezaag geef ik toe: vandaag en morgen rust, vrijdag opnieuw aan de bak áls ik me beter voel. Net op tijd voor die modeshoot.
De platte rust breng ik door met slapen en filmpjes van puppy’s kijken. Op vlak van eten blijf ik echter mijn oude zelf. Terwijl de gemiddelde patiënt met moeite een toastje binnenkrijgt, verorber ik naar hartenlust taco’s in horizontale toestand. Nul lichaamsbeweging en duizend overbodige calorieën, want ik moet aansterken, toch? Aan het eind van de week begint mijn regime z’n tol te eisen. ‘I’m just one stomach flu away from my goal weight’ luidt een bekende quote uit ‘The Devil Wears Prada’. Zelf ben ik nog maar één griepje verwijderd van overgewicht en een tweede buikrol. Klagen over mijn zware leven kan je binnenkort zeer letterlijk nemen.
Deze column verscheen in Flair op 20 maart 2018.
Meer columns van Catherine:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
