COLUMN ‘Groetjes uit Den Haag’: Girls Talk

Mijn vierde week in Den Haag gaat in. En ik heb nog geen werk of vrienden gemaakt. Het werk is “in progress”, de vrienden sinds deze week niet meer. Het schoonzusje van mijn beste vriend Xavier woont in Den Haag. En het werd tijd om haar te bellen en uit te nodigen voor een etentje. Wie vrienden wil maken kan niet op de zetel kijken naar TLC en hopen dat ze spontaan aankloppen om er gezellig bij te schuiven. Freetje is enthousiast, en ze stelt voor om nog twee andere meiden mee te nemen die blijkbaar ook in mijn buurt wonen. Vermits we alle vier gek zijn op de realityreeks “Samantha en Michael, enkeltje Torremolinos”, koppelen we het etentje aan de nieuwe aflevering. Dat is veilig. Zoals een date in de cinema. Als je echt niet weet wat zeggen, kan je nog zwijgend naar het scherm staren zonder dat het (te) ongemakkelijk wordt.

En dus wordt er woensdagavond aangebeld nadat ik een namiddag in de weer ben geweest met het enige gerecht dat ik kan maken. Vegetarische lasagne met aubergines en mozzarella. De combi-oven blijkt een magnetron met grootheidswaanzin. En de halve spaanse peper wordt per ongeluk een volledige waardoor mijn keel in brand staat als ik wil proeven van de tomatensaus. Tonnen suikers maken het boeltje iets minder pikant maar zo zoet dat ik bang ben dat hun tanden straks gaan uitvallen. De aangebrande korsten probeer ik te verdoezelen met geraspte kaas. Maar kijk, er is genoeg gin tonic in huis om de meisjes af te leiden. Hoop ik.

Op de stoep staat een prachtig, blond meisje. Helemaal in het zwart gekleed, met hippe sneakers die haar classy style een edge geven. Ze begroet me met een grote glimlach en geeft meteen drie zoenen. “Oh wat is het hier mooi” kirt ze.  “Vind je het goed als ik mijn schoenen uitgooi? Dat is gezelliger”. “Nou ik leg me meteen op de bank”. Elise is niet alleen mooi maar ook ontwapenend en lief. Ze praat er op los en laat geen plaats voor onwennigheid. Even later gaat de bel een tweede keer. “Manouk” roept het meisje door de parlofoon. Een paar prachtige blauwe ogen kijken me ondeugend aan terwijl ze een zak vol flessen wijn omhoog houdt.  “Sorry dat ik wat later ben, maar kijk, ik heb een goeie reden” lacht ze. De meiden blijk elkaar te kennen en tetteren vrolijk verder terwijl ik voor de derde keer naar beneden ga voor Freetje. Ze is verkouden en komt net van het vliegtuig van een zakenreis in Malaga. Maar ze ziet er zoals altijd uit om door een ringetje te halen.  Free is het meisje dat je wil zijn. Ze is sociaal, lief, ontzettend zorgzaam en zo mooi dat je haar soms wil slaan. (Dat is een grapje, nu ja, een beetje).  Maar dat beseft ze zelf niet. Waardoor ze altijd bescheiden blijft.

De meisjes zijn geïnstalleerd en de gintonics en wijn gaan lekker binnen. De chips wordt gretig opgesmikkeld, net als mijn lasagneschotel die ze heerlijk vinden. En het gesprek valt geen seconde stil. Verbouwingen, de verschillen tussen Belgen en Nederlanders, sporten maar geen zin hebben, de komende verjaardag van Freetje, , de reis van Elise naar Japan en Manouk die een kat wil maar geen plaats heeft. Ik besef dat girl-talks overal dezelfde zijn. Of je nu in België of Nederland woont. Al is het verschil misschien dat het hier toch makkelijker gaat. Dat ik in België eerst door een barrière moet. Een muur die ondoordringbaar lijkt, maar die later wel geweldige contacten oplevert. Die stap lijken ze hier over te slaan. Vrienden van vrienden, zijn ook jouw vrienden.

Elise tovert tot slot nog een verrukkelijke zelfgemaakte pompoen/appel/bessen-taart op tafel. (Want een gewone appeltaart vindt ze zo saai). En intussen komen we bijna niet bij met Samantha’s uitspraken op tv. “Die mieren in huis zijn net als IS, niet uit te roeien!”. Ik proest het uit, en kan alleen maar hopen dat dat ook het geval is voor mijn nieuwe vriendinnen in Den Haag. 

Lees hier de eerdere columns van Yasmina.