Redactrice Catherine houdt van haar lief, hotelbedden en ketchup. Tot de dag dat zelfspot een olympische discipline wordt, deelt ze hier elke week haar avonturen.
Holiday-shaming 2.0
Weet je nog toen ver reizen een ding was? Ah, krappe stoeltjes en smakeloze maaltijden, veel te kleine trolleys en travel-size shampoo! Hoewel ik dit jaar de geneugten van de dichtbijvakantie ontdekte en besefte dat de bolide comfortabeler is dan een Boeing ooit zal zijn, overvalt me af en toe toch een vlaag van melancholie. Vliegen betekent namelijk ook vrijheid, het ontdekken van exotische bestemmingen en het bezoeken van vrienden in andere landen. Met je reispas in de ene hand en een lading duty-free drank in de andere door de luchthaven crossen, het heeft iets glamoureus – zelfs al is je lowbudgetvlucht dat allesbehalve.
Ja, stiekem mis ik het inchecken, boarden, films kijken op een halve slaappil en – vooral – uitstappen aan de andere kant van de wereld wel. Wat ik echter niet mis, is holiday-shaming. In september 2015 beschreef ik dit fenomeen voor het eerst: ‘Het lichtvoetige zusje van fat- en slut-shaming is een first-world problem eerste klas, maar daarom niet minder hinderlijk. Net zoals ik graag kies wat ik eet en met wie ik het bed deel, beslis ik namelijk ook graag zelf hoe vaak ik op vakantie ga. Té vaak, als ik de passief-agressieve commentaren van mijn omgeving mag geloven.’
Het spijt me dat jouw vakantie gecanceld werd, maar hou dat afgunstige gezeur alsjeblieft voor jezelf.
Karma is een bitch, en corona ook. Mijn luxeleventje vol (pers)trips legde op dag één van de lockdown het loodje, en sindsdien zit ik net als de rest van de bevolking thuis, op twee weken Frankrijk na. Toch merk ik dat holiday-shaming alive and kicking is. Terwijl de kwade reacties vroeger vooral te wijten waren aan jaloezie, is een misplaatst gevoel voor burgerzin nu de grootste boosdoener. ‘En wij maar werken’ is veranderd in ‘En wij maar ons best doen om het virus te bestrijden’. Alsof elke reiziger een superspreader is!
Natuurlijk bestaan er domme toeristen die samenhokken in overvolle beachclubs, maar de meeste vakantiegangers die ik ken, zijn elders nog voorzichtiger dan thuis. Mezelf incluis. Toen mijn lief en ik naar een gîte met zwembad in de fin fond van de Ardèche reden, namen we een koffer vol mondmaskers en handgel mee. Behalve onze Airbnb-gastheer zagen we niemand, toch kregen we bijna dagelijks bezorgde berichten in onze DM’s: ‘Waar zitten jullie? Toch niet in de Bouches-du-Rhône? Gaan jullie je laten testen? Jullie gaan je toch laten testen?!’ Familieleden keurden de trip stilzwijgend af en collega’s stuurden hoogdringende links door naar artikels over la rouge France. Eén volger ging zelfs zo ver om de geotag in een van mijn Instagram Stories naast de website van Buitenlandse Zaken te leggen. Dat terwijl mijn lief en ik de groeiende lijst rode zones haast uit het hoofd kennen.
Na een tijdje daagde het me dat de zure comments in twee categorieën vallen: 1. Mensen die zich oprecht zorgen maken om een nieuwe golf van besmettingen. 2. Mensen die simpelweg afgunstig zijn omdat hun eigen verlof in het water viel. Meid, het spijt me dat jouw tiendaagse aan de Côte d’Azur gecanceld werd, maar ik heb dat Passenger Locator Form allang braaf ingevuld, dus hou dat gezeur alsjeblieft voor jezelf. Laten we allemaal onze verantwoordelijkheid nemen en genieten van de kleine pleziertjes die het leven ons nog gunt, of dat nu een uitstap naar een groen gehucht met vlakke curve of een staycation in je achtertuin is. Ik heb nog een voorraad miniflesjes shampoo staan om uit te delen. Wie wil?
Meer columns van Catherine:
- ‘Ik krijg vaak te horen dat ik zelfverzekerd lijk. Met de nadruk op “lijk”.’
- ‘Er zit een gat in mijn cultuur, en in die van jullie wellicht ook’
- ‘We zagen onszelf al op de Boekenbeurs, handtekeningen uitdelend met een zonnebril op onze neus’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
