Onze columniste Nele is terug, mét baby! Ze is nu 15 weken mama van een dochter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap. En alles wat je misschien liever niet wil weten. Deze week heeft ze het over het befaamde sprongetje.
De miauwende kat had ik buiten gezet, mijn schoenen had ik uitgedaan en op de deur had ik een briefje gehangen met daarop de mededeling: ‘Ssst, de baby slaapt. Eindelijk.’ Je kon een speld horen vallen in huis en de baby was zo onrustig dat ze waarschijnlijk zelfs daarvan wakker zou worden. Maar dat gebeurde niet. Ze werd wakker door het geluid van een melding op mijn smartphone. Ze begon ontroostbaar te huilen en liet van de schrik nog een natte prot. Het teken dat ze echt overstuur is, weet ik al.
Snel dempte ik het geluid van mijn smartphone en daarbij ook haar geluid. Dat eerste met meer succes dan dat tweede. ‘Je baby begint nu aan haar volgende sprongetje’, las ik op mijn smartphone. Het was een melding uit een app die de ontwikkeling van de baby meer op de voet volgt dan ikzelf, en het scheelde niet veel of ik liet zelf een natte prot. Want iedereen die een kind op de wereld gezet heeft, weet wat een sprongetje is.
Het is een mentale groeispurt van de baby en daarbij ook een excuus voor die baby om ten ongepaste tijde lastig te doen. Tijdens zo’n metaforische sprong wordt het kind volgens de lectuur hangerig, huilerig en humeurig. Net zoals de moeder wanneer die ongesteld moet worden, eigenlijk. ‘Een sprongetje is heftig, maar gaat ook echt weer over. Even diep ademhalen en tot tien tellen helpt’, las ik op mijn smartphone. Toen ik dat deed en zij op mijn elfde tel nog steeds huilde, vroeg ik me af of dat advies voor mij of voor haar bedoeld was.
Mijn kind moet blijkbaar eerst in een monster veranderen voordat ze haar hoofd recht kan houden. Achteruitgang is dus vooruitgang.
Uit het grote schema der sprongen bleek dat we inderdaad aan het begin van een grijze periode stonden. Er stond zelfs een donderwolkje bij. En de zon zou pas over vier weken weer schijnen. Dus terwijl de baby huilde en ik me afvroeg of het wel oké is om het gedrag van kinderen te vergelijken met klimatologische omstandigheden, haalde ik diep adem en begon ik weer tot tien te tellen.
Ik moest aanvaarden dat mijn kind eerst in een nietsontziend monster verandert voordat ze haar hoofd recht kan houden, haar eigen ledematen als dusdanig kan herkennen en ‘sociaal kan lachen’, zoals dat dan heet. Achteruitgang was in dit geval dus vooruitgang. Berustend in ons lot nam ik een luier om die natte prot weg te werken. Voorbereid op de storm legde ik er ook eentje voor mezelf klaar.
Lees meer columns van Nele:
