COLUMN: ‘””Op een dag zal iedereen mijn naam kennen””, zei ze. Toen had er een alarm moeten afgaan’

Het begon als grap aan de rand van een zwembad. Met mijn collega’s mocht ik op modereis naar Marrakesh en na een lange dag bolden we uit met een drankje – of drie. Dat was het moment waarop we Dounia ontmoetten, serveerster in ons hotel. Ze was 1m60, met grote bruine kijkers en een permanente glimlach die je hart deed smelten. De Marokkaanse Selena Gomez, zeg maar. Net als Selena ooit koesterde Dounia een droom: bekend worden. ‘Op een dag zal iedereen mijn naam kennen’, zwoer ze vol overtuiging. Achteraf gezien had er toen al een alarmbelletje moeten afgaan.

Mijn derde glas rosé en bijbehorende roze bril deed me de spreekwoordelijke rode vlag echter compleet negeren. Sterker nog: we wakkerden het vuur in Dounia alleen maar aan. ‘Onze fotograaf is beroemd!’ schepten we lachend op. Dat zijn faam vooral in de straten van Antwerpen geldt, lieten we achterwege. Slecht idee. Dounia’s reeënogen werden dubbel zo groot. Ons leugentje deed haar transformeren van schattige serveuse in low key stalkster. Gelukkig wél één die telkens de wijn bijschonk.

Na een tijdje dropen we af, half opgelucht dat de brakke portretsessie gecanceld was, half teleurgesteld dat Dounia ons had laten zitten.

De rest van de week noemde ze mij the Boss en onze fotograaf the Famous. Het duurde dan ook niet lang voor Dounia ons de vraag stelde die op haar lippen brandde. Wilde the Famous misschien háár foto nemen? We hadden nee moeten zeggen. Een excuus kunnen verzinnen. Maar Dounia’s aandoenlijke aanblik deed ons zwichten. Voor we het goed en wel beseften, hadden we een fotoshoot toegezegd op de parking voor het hotel.

De volgende middag stonden we daar op het afgesproken uur, maar Dounia was nergens te bespeuren. Na een tijdje dropen we af, half opgelucht dat de brakke portretsessie gecanceld was, half teleurgesteld dat Dounia ons had laten zitten. Niet zo teleurgesteld als Dounia zelf, zo bleek daags nadien. Terwijl we nietsvermoedend genoten van onze laatste uren in de zon, kwam er een sirocco op ons af gewerveld. Dounia. Niet langer een stalkster, maar ‘n psycho ex.

‘Waar waren jullie? Ik heb een uur gewacht aan de overkant! Kunnen jullie niet langer blijven? Kom bij mij wonen!’ Selena na de zoveelste break-up met Justin, zeg maar. De hoofden van alle andere badgasten draaiden onze richting uit. Het kon Dounia niet schelen. Pas toen ik uitlegde dat het een misverstand was, kalmeerde ze. ‘Toch zal ik ooit beroemd zijn’, bracht ze maniakaal uit, om smilend een laatste rondje te halen, waar ze vermoedelijk in getuft had. Model zou ze wellicht nooit worden, maar wat een acteertalent! Dounia, die gaat het maken.

Deze column verscheen in Flair op 10 april 2018.

Meer columns van Catherine:

• COLUMN: ‘Ik had meer dan een uur vast gestaan in het verkeer voor een oud breisel. Slaaf van de mode...’
• COLUMN: ‘Julius Caesar schreef het al: Van alle Galliërs zijn de Belgen de dapperste’
• COLUMN: ‘Terwijl de gemiddelde patiënt amper een toastje binnenkrijgt, verorber ik taco’s’