Redactrice Kristin verhuisde vorige week voor een jaar naar New York. Met haar lief. En haar kat Mon. Haar spannende, Sex And The City-worthy avonturen deelt ze met plezier met ons. En met jullie.
Mijn kat. Voor je me compleet gek verklaart: ik ga niet twee weken in Tenerife aan een zwembad liggen. Ik verhuis met mijn lief voor een jaar naar New York, en de kat mag mee. Want zoals dat blijkbaar gaat wanneer je een dier in huis haalt, is Mon een onmisbaar deel van ons leven geworden.
Iemand opperde dat ik in New York vast een nieuwe kat kan kopen. (Nooit!) En heel wat crazy cat ladies boden hun babysitdiensten aan 'want hij is zo schattig!'. Weten zij veel dat het veeleisende ding om 4 uur 's nachts naast je hoofd staat te miauwen voor een aai over zijn bol. Nee, hij gaat mee. Zo moeilijk kan dat niet zijn, toch?
Ik waan me meteen de Paris Hilton van economyclass. Dat klinkt glamoureuzer dan het is. Want ik heb geen Louis Vuitton en mijn kat moet natuurlijk ook gewoon kakken als hij twaalf uur in een sacoche zit.
Twee geboekte en ook weer gecancelde vluchten, zeven 'I can't help you, ma'am'-telefoongesprekken en één hysterische huilbui later, hebben we een vlucht mét kat vanuit Amsterdam. Dieren met een platte neus, zoals onze Perzische kat, mogen niet in het bagageruim omdat ze er snel ziek worden. Mon gaat dus mee als handbagage, in een tasje onder de zetel. Ik waan me meteen de Paris Hilton van economyclass. Dat klinkt glamoureuzer dan het is. Want ik heb geen Louis Vuitton, en mijn kat moet natuurlijk ook gewoon kakken als hij twaalf uur in een sacoche zit. Om nog maar te zwijgen over de klaagzang waaraan ik me verwacht.
Om de reis zo stressvrij mogelijk te laten verlopen voor Mon, is hij al tien dagen aan de natuurlijke kalmeringsmiddelen. Organic en al, zoals een echte New Yorker. Ik heb hem zelfs aan de leiband leren lopen om door security te gaan. Op D-day toonde Mon zich van zijn meest voorbeeldige kant. Afgezien van enkele zielige what-the-fuck-doe-jij-me-aan-mens-blikken heb ik hem amper gehoord. Hij heeft geen 'number two' gedaan. Al heb ik hem er wel enkele keren van verdacht. Blijkbaar worden er veel scheetjes gelaten op een vliegtuig. Mijn Russische buurman vond het gezelschap van Mon gelukkig niet erg: 'Don't worry, I love pussy.'
Toen Mon, eenmaal aangekomen, eindelijk uit zijn tas mocht, is hij als een speer door de woonkamer gegaan, om zich daarna onder de zetel te nestelen voor enkele dagen. Maar don't worry... ondertussen 'loves the pussy' ons gewoon weer. Met gemiauw om 4 uur 's nachts en al.
