Lien is een ploetermoeder van twee, loving wife, trotse nerd én boss lady met een zwak voor gefrituurde snacks. Ze is verliefd op mooie zinnen en heeft naar eigen zeggen veel te veel meningen.
Er is online geen groter mijnenveld te vinden dan onze voortplanting en alles wat daar van ver en van dichtbij bij komt kijken. Vorige week was het opnieuw raak, met #genoeggezwegen. Talloze vrouwen verzamelden zich achter die hashtag om hun traumatische bevallingsverhalen te delen. Hé, dacht ik, dat is zoals de bevalling van mijn jongste! Of vrij en nogal plastisch naar mijn echtgenoot: Dat was bij de beesten af! De epidurale prik deed ontzettend pijn en mislukte, ik viel flauw en moest tenslotte compleet uitgeput en onverdoofd het GIGANTISCHE hoofd van onze teerbeminde zoon eruit
persen.
Als kers op de taart wilde de gynaecoloog mij beginnen naaien in de veronderstelling dat ik verdoofd was down under. Wat dus niet zo was. Lang verhaal kort: een trauma dat zijn gelijke niet kende in mijn leven tot dan toe, en de gevolgen waren navenant, want ook mijn baby vond de ervaring blijkbaar nogal traumatisch. En aangezien huilen het enige communicatiemiddel te zijner beschikking was, was het vooral huilen dat hij deed. Waardoor ik dan weer in een knoert van een postnatale depressie terechtkwam.
Kans is groot dat jouw online cry for justice haar hoegenaamd niet zal bereiken. Wel al die andere, fantastische vroedvrouwen, zoals die van mij.
Toch is er geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om me met mijn bevallingsverhaal achter #genoeggezwegen te scharen. Ten eerste omdat je met zo’n online uithaal nooit degene bereikt die je eigenlijk wil bereiken. Want ook al willen de mama’s achter #genoeggezwegen ‘gewoon gehoord worden en geen schuldige aanduiden’, toch blijken er nogal wat hoogst ongevoelige zorgverleners de revue te passeren in hun verhalen. Was jouw vroedvrouw een ongelofelijke hufter die jou en je pijn vreselijk minimaliseerde en je geen ene zak vooruithielp tijdens de pijnlijkste gebeurtenis in je leven? Kans is groot dat jouw online cry for justice haar hoegenaamd niet zal bereiken. Wel al die andere, fantastische vroedvrouwen, zoals die van mij. Die zich met vier rond de bevallingstafel schaarden toen ik dacht dat ik ging sterven (Noem mij gerust een dramaqueen, maar ik geloof écht dat de meeste vrouwen dat minstens één keer denken tijdens hun bevalling). Die mijn hand vasthielden en me aanmoedigden.
Net die vroedvrouwen zullen zich aangesproken voelen. En dat verdienen ze niet. Bovendien heb ik ook serieuze twijfels bij het louterende effect van het online delen van je bevallingsemoties. Ik spreek uit ervaring als ik zeg dat als je het trauma dat veel bevallingen zijn niet kunt plaatsen, een gesprek met een professional veel effectiever is dan het online bevestiging zoeken van het ‘onrecht’ dat je is aangedaan. En dat zeg ik – welgemeend – met alle begrip van de wereld.
Deze column verscheen in Flair op 13 december 2016.
Meer columns van Lien lezen:
