Lien is een ploetermoeder van twee, loving wife, trotse nerd én boss lady met een zwak voor gefrituurde snacks. Ze is verliefd op mooie zinnen en heeft naar eigen zeggen veel te veel meningen.
Vorige week verslond ik 'The Crown', de nieuwe Netflixserie over de jonge jaren van de Queen, ofte koningin Elisabeth van Engeland. Ik ben een onvoorwaardelijke fan van Hare Majesteit, want zij en ik delen een nogal opvallend kenmerk: een uitgesproken bitchy resting face. Ooit vond ik mijn basisgezichtsuitdrukking – die geheel onbedoeld het midden houdt tussen pure desinteresse en milde boosheid – een vloek. Hele dagen liep ik uit te leggen dat ik niet boos was, nee, of slechtgezind of dat ik een meterslange stick up mijn behind had.
Wat me door de jaren regelmatig overkwam, waren mannen die me te pas en te onpas kwamen zeggen dat ik veel mooier zou zijn als ik even zou láchen. Of die de vergelijking maakten met mijn zus, een ontzettend joviale allemansvriend van wie ze niet konden geloven dat ze uit dezelfde genenpoel was gekropen als ik. Vorige week nog kreeg ik het compleet onverwacht aan de stok met een kassierster in een niet nader genoemd Vlaams familiepark waar zowel hondjes, kabouters als meidentrio’s hun thuisstek hebben. Terwijl mijn kinders op de foto gingen met een superheldin, kroop ik stiekem álleen de giftshop in om twee kleine souvenirs voor hen te shoppen. Op die manier vermeed ik dat de koters zélf een keuze zouden maken en mij een fortuin lichter. Daar zijn die giftshops namelijk op ingericht.
In tegenstelling tot mijn tienerjaren, zal het mij vandaag worst wezen als mensen die mij van haar noch pluim kennen mij ervan verdenken een omhooggevallen bitch te zijn, enkel op basis van mijn blik.
Blij voor het welgekomen rustmomentje stond ik in de rij achter een andere moeder die de prijs van een schreeuwerige pyjama wilde weten. Ik wachtte. En wachtte. En wachtte, want het bleek niet eenvoudig om de prijs van die pyjama te weten te komen. Er moest worden getelefoneerd – met meerdere diensten – en vervolgens gediscussieerd met een ándere kassierster die te hulp was gekomen. En dan moest er weer worden gewacht, want de prijs moest worden opgezocht. Op een andere computer, in een andere ruimte. Ondertussen werd de rij alsmaar langer. Maar mij kon het niet deren. Ik stond warm en even rustig, het was zelfs bijna me-time. Tot de kassierster zich plots tot mij wendde met een bits: 'Het is zo dadelijk aan u mevrouw, want u hebt duidelijk heel weinig tijd. Ik kan er toch ook niet aan doen dat we die prijs niet vinden?' Mocht het iemand ontgaan zijn: ik had geen woord gezegd. Mijn bitchy resting face had voor mij gesproken, blijkbaar.
Maar in tegenstelling tot mijn tienerjaren, zal het mij vandaag worst wezen als mensen die mij van haar noch pluim kennen mij ervan verdenken een omhooggevallen bitch te zijn, enkel op basis van mijn blik. Mijn naasten weten wel beter. Vandaar ook mijn goede raad aan vrouwen als ikzelf die te pas en te onpas de raad krijgen dat ze 'mooier zouden zijn als ze lachen': de mannen die zich de moeite getroosten om dat in je gezicht te komen zeggen, zijn je aandacht zelden waard. Dat weet ik, jammer genoeg, uit ervaring.
Deze column verscheen in Flair op 10 januari 2016.
Meer columns van Lien lezen:
