Lien is een ploetermoeder van twee, loving wife, trotse nerd én boss lady met een zwak voor gefrituurde snacks. Ze is verliefd op mooie zinnen en heeft naar eigen zeggen veel te veel meningen.
‘Ga dan minder werken!’ Het was maar één van de vele reacties op mijn online stukje dat ik schreef na de uitspraken van minister Crevits over de niet-zindelijkheid van onze peuters. Ik had mij daar, als werkende mama met een dochter die niet zindelijk naar school is vertrokken, danig over opgewonden. Opgenaaid wilde ik antwoorden dat de madam in kwestie dan maar eens moest proberen om een huis af te betalen met één of anderhalf loon. En dat het toch niet serieus was dat die opmerking altijd werd gemaakt tegen vrouwen, maar zelden tegen mannen.
Halverwege mijn furieuze reply klikte ik hem echter weg. Het was niet de échte reden waarom ik nog nooit heb overwogen om minder te gaan werken. Die reden manifesteert zich in de persoon van mijn moeder. Een intelligente vrouw die op haar 27ste – ondanks een hogeschooldiploma – de keuze maakte om thuis te blijven bij haar gezin. De gevolgen daarvan waren voor mijn zus en mezelf vrij uiteenlopend. We moesten nooit naar de voor- of naschoolse opvang. Schoolvakantie en mooi weer? Met mama naar de zwemvijver! En vooral: ziek? Dan was mama er altijd om te troosten. Van onschatbare waarde.
Mijn hart brak in honderdduizend stukjes. En sindsdien breekt het regelmatig.
Maar aan mama’s keuze was ook een nadeel verbonden: we hadden het niet erg breed thuis. Geen honger, geen koude, natuurlijk niet. Mijn zus en ik kregen altijd wat we nodig hadden, en konden ook allebei gaan studeren. Maar er was nooit iets óver. En in de herinneringen aan mijn kindertijd speelt die schaarste jammer genoeg geen kleine rol. En dus maakte ik al op vrij jonge leeftijd de keuze om het helemaal anders te gaan doen. In tegenstelling tot mama zou ik mijn diploma wél omzetten in een carrière. Ik zou wél geld over hebben om op vakantie te gaan. Enkele jaren later, voor de geboorte van mijn oudste, wees mijn mama mij er al op dat mijn plannetje weliswaar aardig begon te lukken, maar dat mijn moederhart nog vaak zou breken.
Zolang mijn kinderen baby’s waren, was dat alvast niet het geval: ik was absoluut geen babymama en ging fluitend terug aan het werk na mijn bevallingsverlof. Zie je wel ma, dacht ik toen, ik heb de juiste keuze gemaakt! Tot die eerste keer dat ik mijn dochtertje in tranen ‘Mama kom terug, je gaat altijd weg!’ hoorde roepen toen ik haar voor dag en dauw afzette op de voorschoolse opvang. Of die keer dat ze mijn huilende zoontje begon te sussen toen ik zat te werken aan de keukentafel ‘Sssjt broerie, mama is aan het werk, we moeten stil zijn.’ Toen brak mijn hart, in honderdduizend stukjes. En sindsdien breekt het regelmatig. Ik heb mijn keuze gemaakt, en ik blijf er achter staan, net als mijn mama achter die van haar. Maar kiezen is verliezen, elke dag opnieuw.
Deze column verscheen in Flair op 15 november 2016.
Meer columns van Lien lezen:
