Lien is een ploetermoeder van twee, loving wife, trotse nerd én boss lady met een zwak voor gefrituurde snacks. Ze is verliefd op mooie zinnen en heeft naar eigen zeggen veel te veel meningen.
Elke dag goed voor minstens 10 minuten extra tijdverspilling, naast de uren die je sowieso al online verschijt, zijn de ‘Op deze dag’-herinneringen op Facebook. Hilariteit alom met de babyfoto’s van dochter Flo die passeren: het kind was gemakkelijk een derde te zwaar en tot haar eerste verjaardag zo kaal als een biljartbal en tandenloos.
Op het moment zelf vonden we haar de mooiste baby van de wereld, enkele jaren later rollen we politiek compleet incorrect over de grond van het lachen als we de foto’s terugzien, en maken we mentaal al een überbeschamende powerpointpresentatie voor haar 18de verjaardagsfeestje. Waar mijn Flo echter is getransformeerd van dikke baby naar prachtige peuter – mijn kind, schoon kind, weet u wel – lijk ik zelf echter de omgekeerde beweging te hebben gemaakt, toch als ik Facebook mag geloven.
In de acht jaar die ik vertoef op het sociale medium, wrijven mijn ‘Op deze dag’-herinneringen mij pijnlijk hard in het gezicht dat er tussen post toen en post vandaag zo’n 15 kilo extra Lien-to-love aan mijn lijf en leden is blijven kleven. Gisteren kreeg ik weer zo’n kiekje voor de kiezen: lang, blond haar, zongebruind, maatje 36 in een veel te kort broekje en een veel te brede glimlach. Alsof ik hardnekkig mijn best deed om er supergelukkig uit te zien. Wat best goed lukte, voor buitenstaanders, maar niets was minder waar.
Ik herinner me nog heel goed hoe ik tijdens mijn woelige puber- en twintigerjaren mijn gewicht aangreep als iets wat ik wél kon controleren. Een huizenhoog cliché, maar wel eentje dat zo ontzettend hard klopt. Jarenlang hield ik mij vast aan het lage cijfer op de weegschaal. En dat magere lijf gaf mij het zelfvertrouwen dat ik oh zo nodig had. Gelukkig brachten mijn late twintigerjaren volwassenheid en beterschap. Mijn leven viel eindelijk in de plooi en ik begon mezelf liever te zien. En met die eigenliefde kwamen de kilo’s. En ik heb ze mij nog geen seconde beklaagd. Want de waarheid is dat in mijn geval 15 kilo zwaarder ook 15 kilo gelukkiger betekent.
In mijn geval betekent 15 kilo zwaarder ook 15 kilo gelukkiger
Laatst kreeg ik een serieuze tegenslag te verwerken, en voor het eerst in jaren vlogen de kilo’s er aan een verscheurend tempo weer af. Twee weken en geen enkele moeite later klokte ik af op – 4 kilo. Gelukkig bleek de situatie achteraf veel minder ernstig dan ze eerst had geleken, en kwam ik snel weer op mijn plooi. En op mijn gelukkige gewicht. Waar ik graag ben, en wil blijven. Want mijn gelukskilo’s, die koester ik. Het slanke, zongebruinde meisje op Facebook leek misschien dolgelukkig, vanbinnen zat maar een fractie van het geluk van de 33-jarige mama van twee die permanent wallen onder haar ogen heeft en soms op bed moet gaan liggen om haar broek dicht te krijgen. Ik heb haar en haar lijf nog niet gemist.
Deze column verscheen in Flair op 20 februari 2016.
Meer columns van Lien lezen:
