Lien is een ploetermoeder van twee, loving wife, trotse nerd én boss lady met een zwak voor gefrituurde snacks. Ze is verliefd op mooie zinnen en heeft naar eigen zeggen veel te veel meningen.
Een avondje uit vóór én nadat Het Volwassen Leven je relatie duchtig komt bijsturen: je ziet het online vaak verschijnen in cartoons, de ene al ‘grappiger’ dan de andere. Terwijl je stiekem denkt: ach, zo erg is het met de allerliefste en mezelf ook wel niet gesteld... Na vorig weekend moet ik bekennen dat het met ons dus wél zo erg is gesteld, and then some. Het reeds wéken op voorhand geplande avondje uit was nochtans goed begonnen. Ik had alvast de energie gevonden om me uit mijn zaterdagse wasplasvettigekinderhandjesoutfit te hijsen en ín een respectabele plunje. Mijn kapsel zat goed, ik droeg make-up, man toch: ik had zelfs mijn bénen onthaard! Ik had dus met andere woorden ontzéttend mijn best gedaan! Het feit dat we straks het huis en dus ook onze slaapkamer voor ons alleen hadden, maakten de voorpret compleet.
Dat de gaapjes zowel langs mijn kant als die van mijn man steeds talrijker werden al tijdens de rit naar de stad, kon de pret niet drukken. Dat we – door het extra lange afscheid van onze kroost bij de oma – eigenlijk al te laat waren en vervolgens ook nog eens geen parking vonden, ook niet. Het eerste ergernisje stak de kop op toen we net aan tafel zaten in het hippe restaurant du moment. Was het hier altijd zo luid? Was al dat lawaai van de tafel vierende vrijgezellen een tafel verderop echt nodig? En moesten we nu niet heel lang wachten op ons hoofdgerecht? Ons gesprek viel stil. En toen kwam de grote toegift: wat waren we toch OH ZO ONGELOFELIJK MOE!
Nog géén drie minuten voor onze wederzijdse bekentenis dat we eigenlijk doodmoe waren en gewoon met z’n tweetjes zalig in onze zetel hadden moeten blijven stinken, had ik nog een perfect kiekje van onszelf en ons veel te dure eten gepost.
Wat zaten we hier dan eigenlijk te doen? Wel, we zaten hier kiekjes te Instagrammen van ons Geweldige Leven. Yep, ook mijn man en ik waren ten prooi gevallen aan de lokroep van het creëren van een fantastische online realiteit. Eentje waarin onze kinderen altijd lachen, en wij altijd gewassen zijn. Nog géén drie minuten voor onze wederzijdse bekentenis dat we eigenlijk doodmoe waren en gewoon met z’n tweetjes zalig in onze zetel hadden moeten blijven stinken, had ik nog een perfect kiekje van onszelf en ons veel te dure eten gepost: ‘Eindelijk het huis uit! #ustime #yolo #omdathetkan #nomenom’ En dat terwijl ik eigenlijk het huis helemaal niet uit wilde. Mijn man en ik maakten daar en dan de afspraak: als vermoeidheid de bovenhand haalt, blijven we gewoon thuis. Halen we een pak frieten, en posten dát samen met onze grijze afgewassen joggingbroek én slobberkousen – mét gaten, in zijn geval – op Instagram: #nofilter.
Deze column verscheen in Flair op 4 oktober 2016.
Meer columns van Lien lezen:
