Lien is een ploetermoeder van twee, loving wife, trotse nerd én boss lady met een zwak voor gefrituurde snacks. Ze is verliefd op mooie zinnen en heeft naar eigen zeggen veel te veel meningen.
Toen ik zwanger was, moest ik erg wennen aan het gegeven dat mensen spontaan hun zitje aan me afstonden op trein-tram-bus. Ik vond het dan ook altijd mijn plicht om de gulle gevers er welgemeend voor te bedanken. Recent heb ik ontdekt dat sommige medemensen dat soort oprechte vriendelijkheid echter gewoon opeisen. Vorige zondag nog, toen ik uiteraard weer tot het allerlaatste moment had gewacht om mijn wekelijkse boodschappen te doen. En blijkbaar heeft ook de rest van de mensheid elke week dat probleem, want er is in de plaatselijke Appie Heijn geen drukker shopmoment dan die zondagvoormiddag. Maar kom, ik had een dubbele dosis koffie gehad, dus ik was helemaal klaar voor de uitdaging en behoorlijk goedgezind.
Tot ik aan de kassa kwam. Even meegeven dat ik bijzonder bedreven ben in het voorlaten van mensen die slechts drie dingen moeten afrekenen. Aangezien ik zelf altijd met een tot de nok gevulde kar kom aanzetten, wil ik de flesje-cola-en-trosje-bananendragendesukkelaar die achter mij komt de wachttijd vooral besparen. Die zondag stond er blijkbaar ook zo iemand achter mij, maar deze keer had ik het pas door toen de helft van mijn kar al op de band lag. There was no way back. Ik besloot voor de slappe luluitweg te kiezen en te doen alsof mijn neus bloedde. Maar dat was buiten de vrouw in kwestie gerekend. Ze was vergezeld van twee jonge kinderen en duidelijk not amused dat ik haar niet had voorgelaten.
Het begon met: ‘Sorry jongens, mama dacht dat we snel weer weg zouden zijn, maar niet alle mensen zijn even beleefd als mama.’
En laat dat nu net iets zijn waar ík niet tegen kan: mensen die het hun godgegeven recht vinden om voorgelaten te worden aan de kassa als ze maar twee of drie dingen af te rekenen hebben, en het ook duidelijk laten merken als dat niet gebeurt. De mevrouw in kwestie deed dat door een érg hoorbaar gesprek aan te knopen met haar zoontjes, waarin de ene na de andere belediging was verwerkt. Het begon met ‘Sorry jongens, mama dacht dat we snel weer weg zouden zijn, maar niet alle mensen zijn even beleefd als mama’, ging over naar ‘Niet alle mensen denken eraan om hun boodschappen op tijd te doen, wij komen hier op zondag alleen voor wat kleinigheden’ tot de ultieme aanval ‘Nee, Fristi dat krijgen jullie niet, hé jongens, dat is niet gezond en DAAR ZIET MAMA JULLIE VEEL TE GRAAG VOOR’.
Zoals steeds in zo’n situatie schaamde ik me dood en stond ik met mijn bakkes vol tanden, om 10 minuten later op weg naar huis op wel 36 snedige replieken te komen en over te koken van colère. Wtf? Mij recht in mijn gezicht een slechte moeder noemen omdat je even niet voor mag aan de kassa? Fantástische opvoeding van die twee ongewassen zonen van je trouwens, bitch! Dat hád ik kunnen zeggen, maar daar ben ík dan weer te beleefd voor, uiteraard.
Deze column verscheen in Flair op 13 juni 2017.
Meer columns van Lien lezen:
