‘Faalangst, het is écht een vies beestje. Eens het je overmant, lijkt niets nog te lukken.’

Jolien staat in de startblokken om haar grote droom waar te maken: deelnemen aan een halve marathon. Met de volle goesting, ‘Don’t Stop Believin’’ van Journey in haar oren en een tikkeltje cynisme loopt ze richting de 21 kilometer.

‘Under pressure‘ zingen David Bowie en Freddie Mercury in mijn oren terwijl ik aan het stretchen ben. En dat is nog een understatement. Ik zat de afgelopen week in een runner’s low: ik had zowel voor, tijdens als na het lopen overal spierpijn, mijn benen leken wel 100 kilo te wegen en ik was na amper een kilometer al buiten adem. Waar ik twee weken geleden nog 12 kilometer kon lopen, kon ik er daarnet amper 5 aan een stuk afleggen. Ik ben echt kwaad en teleurgesteld in mijzelf. Want alsof 21 kilometer lopen mentaal en fysiek nog niet zwaar genoeg is, geeft mijn lichaam er anderhalve maand voordat ik richting mijn droom loop de brui aan. Verrassing!

Niet echt, want het is eigenlijk best normaal dat mijn lichaam na anderhalf jaar nietsdoen even in de war is. Maar het is nu gewoon écht niet het moment. ‘Je moet het wat tijd geven’, stelde een van mijn lieve collega’s me gerust. En dat is net het probleem: veel tijd om te rusten heb ik niet meer. Die gedachte bezorgde me de voorbije week meermaals een paniekaanval. Hallo, faalangst! Nu ik het zo neerschrijf klinkt dat heel banaal en dramatisch, maar op het moment zelf wist ik niet wat me overkwam. Het is écht een vies beestje. Eens het je overmant, lijkt niets nog te lukken. ‘Ik ga dat echt niet kunnen’, huilde ik eergisteren nog terwijl ik de laatste meters met meer snot dan zweet in mijn gezicht naar huis strompelde. Flatterend is anders. Uit pure wanhoop vroeg ik aan mijn broer, een doorwinterde #fitnessboy, om raad. Ik moest een banaan eten voor vertrek, dat zou kunnen helpen tegen die spierpijn. Niet dus. Integendeel: bovenop die spierpijn kreeg ik daarnet nog eens braakneigingen ook. En waarom is sporten nu ook alweer zo gezond?

Ik heb nu al schrik voor de reacties. Dat ik onvoorbereid ben en het dus te verwachten was. Dat ik mij te snel in dit avontuur heb gestort. Dat ik mij te traag in dit avontuur heb gestort. Dat ik geen doorbijter ben. Paniekaanval nummer vijf incoming. Feit is dat ik gewoon mijn best aan het doen ben en ik dat zelf helaas niet genoeg apprecieer. Want shit, ik liep vandaag máár 5 kilometer. In mijn hoofd is dat dan een gigantisch groot probleem en even het einde van de wereld. ‘Dramaqueen’, hoor ik je denken. Maar ik moet je ongelijk geven. Dat heeft niets te maken met een dramaqueen zijn, wel met het feit dat ik mijzelf te weinig liefde geef. En dat is véél erger.

Daarom las ik deze week een pauze in. Ook écht niet het moment, maar ik zou het zonde vinden om van mijn droom een nachtmerrie te maken. Ik ga mijn lichaam even laten rusten en mij daar totaal niet voor schamen of schuldig over voelen. En daarna train ik op mijn eigen tempo gewoon verder, zonder pressure.

Meer columns van Jolien:

• ‘Met een vriendelijk knikje kan je iemand zijn dag zoveel mooier maken. Zo moeilijk is dat toch niet?’
• ‘””Oei, schoenmaat 43,5? Dan hebben we een probleem””, zei de verkoper heel serieus’
• ‘Mensen die snel blozen of zweten krijgen wel vaker, onterecht, de stempel “niet sportief”” opgedrukt’