Katrien besluit haar huis te verkopen, naar een camper te verhuizen en samen met haar man Frederik en dochter Max een jaar lang haar goesting te doen. Een beetje werken, een beetje reizen en vooral niets móéten.
Drie weken later dan gepland vertrekken we eindelijk. Deadlines afwerken, de helft van onze meubels verkopen, de rest van de inboedel autorit per autorit gaan stockeren én tegelijk een mobilhome verbouwen blijkt níét haalbaar in enkele dagen tijd. Ik had gedacht zo zen als de dalai lama van de oprit te rijden. In de plaats daarvan laat ik, opgedraaid door het gehaast, meer kreten dan Martien Meiland. ‘Aaaahh, heb ik wel die gele bikini mee?’ ‘Aaaahh, waar moeten we vanavond slapen?’ Maar de grootste angst slik ik in: ‘Aaaahhh, waar zijn we in godsnaam aan begonnen…’
Ik kijk achterom naar Max en vraag met zoveel mogelijke gefaket vertrouwen: ‘Klaar voor ons avontuur?’ Enthousiast roept ze ‘Ja!’ En vervolgens: ‘Ik verveel me.’ Gelukkig hebben we tien films gedownload en besluit ik vandaag het concept ‘schermtijd’ compleet te negeren. Na bijna mijn nek gebroken te hebben om Max’ film op te zetten, kruip ik weer in mijn stoel en kijk stiekem naar Frederik. In zijn ogen lijk ik dezelfde gemaskeerde onzekerheid te lezen. Maar onze angst delen doen we niet. Het is zoals die allereerste werkdag op je nieuwe job waarbij je jezelf oppompt: natuurlijk kan ik dit.
Ik kijk achterom naar Max en vraag met zoveel mogelijke gefaket vertrouwen: ‘Klaar voor ons avontuur?’ Enthousiast roept ze ‘Ja!’ En vervolgens: ‘Ik verveel me.’
Ik neem ter afleiding mijn gsm om het weer in Italië te checken, onze allereerste bestemming. In plaats van zonnige vooruitzichten lees ik over onweders en scrol ik langs nieuwsberichten over met hagelbollen doorzeefde mobilhomes. Oh nee. Daar heb ik geen zin in. En ik ben er ook niet klaar voor. We zijn tenslotte camper-leken, kunnen we niet beginnen met wat zon en een occasionele ongevaarlijke regenbui? Ik lees het krantenartikel voor aan Frederik en flap eruit: ‘Gaan we niet gewoon richting Scandinavië?’ Bijna meteen zegt hij: ‘Ja, beginnen we in Zweden of Noorwegen?’
En dan besef ik weer waarom we zo goed bij elkaar passen. We houden geen van beiden vast aan dingen ‘omdat dat nu eenmaal het plan was’ of ‘want wat gaan de mensen anders denken’. Voelt het niet goed, dan gooien we gewoon het roer om. Zoals we vijf maanden geleden ook besloten om ons droomhuis te verkopen omdat mijn gezondheid ons hectische leven niet meer trok. Het verdict van de dokter was simpel maar ingrijpend: mijn leven omgooien, en op korte maar ook op lange termijn minder werken. In enkele dagen tijd hebben we het toen beslist: we gaan afkicken van ons workaholicbestaan, kiezen voor een leven met minder centen en een jaar lang ons hart volgen, nu Max nog niet naar het eerste leerjaar moet. Ik weet dat niet elke man daarin meegegaan zou zijn. Er zijn er velen bij wie de status van de droomvilla en het bijbehorende imago van ‘geslaagd in het leven’ de leidraad zijn voor de toekomst. Geef je dat zomaar op? Hij wel. Sinds vandaag zijn we officieel woonwagenbewoners. En of het nu naar Italië is of naar Zweden: we hebben elkaar, we hebben tijd en dat is even al wat telt.
Lees de vorige columns van Katrien hier.
