Katrien besluit haar huis te verkopen, naar een camper te verhuizen en samen met haar man Frederik en dochter Max een jaar lang haar goesting te doen. Een beetje werken, een beetje reizen en vooral niets móéten.
‘Oh, daar droom ik al járen van.’
Nee, dat was niet mijn uitspraak bij het in ontvangst nemen van de sleutels van onze camper (ik weet het: het is een mobilhome, maar dat klinkt minder sexy). Wel de zin – met bijpassende schittering in de ogen – die ik van zowat iedere andere mens te horen krijg wanneer ik onze plannen uit de doeken doe. Vervolgens komt de reeks vragen: ‘Naar waar, een wereldreis? Oh, ik wilde altijd al eens varen op de Amazone / gletsjers met één hand beklimmen in Nieuw-Zeeland / met krokodillen worstelen in Costa Rica.’
Wat volgt, is dan mijn ontluisterende antwoord: ‘Goh nee, we denken gewoon… binnen Europa.’ ‘Ah… (een stilte die net iets te lang duurt) En hebben jullie al een route uitgestippeld? *insert een onbekend bergdorp in Oezbekistan* zou waanzinnig mooi zijn.’ ‘Bwah nee, waar de goesting ons brengt, Noorwegen, Italië, Portugal, we zien wel.’ Er wordt net niet naar adem gehapt. ‘Hmmm… en jullie gaan dan een jaar lang in een camper rondtrekken, back to basics?’ ‘Goh, het kunnen drie weken worden, wanneer we het toch niet zo leuk blijken te vinden. Maar evengoed een jaar. En we wisselen de camper ook af met huisjes of Airbnb’s wanneer we daar zin in hebben.’ Dat is het moment waarop die ogen tegenover mij even knetteren en het besef komt: het bestaat, de meest uncoole versie van de familie die een jaar lang de hort op wil gaan. De projectie van de eigen droom valt genadeloos in het water.
We gaan zwemmen, surfen, bergen beklimmen maar evengoed boeken lezen, chillen, schilderen. De ene avond op een gaspitje macaroni maken en de dag erna met onze vijfjarige het chicste restaurant binnenwandelen.
Want zelfs als je je eigen zin wil doen, blijken mensen toch de neiging te hebben om je te willen onderverdelen in de avonturiershokjes die bekend zijn. En ons het liefst binnen het concept ‘de Instagramfamilie die met verbouwde camper de wereld rondtrekt’. Ik moet jullie dus bij voorbaat ook al teleurstellen, wij gaan jullie niet een jaar lang in fleecetrui en Patagonia-pet tegemoet zwaaien van op de Seven Summits (al heb ik die Patagonia-pet wel mee, staat ook goed op een Toscaans heuveltje). Nee, het enige plan dat duidelijk is: we gaan voor de eerste keer in ons leven gewoon onze goesting doen. Reizen naar de plekken die ons op dat moment aantrekken, blijven wanneer we het ontzettend naar onze zin hebben. Zwemmen, surfen, bergen beklimmen maar evengoed boeken lezen, chillen, schilderen. De ene avond op een gaspitje macaroni maken en de dag erna met onze vijfjarige het chicste restaurant binnenwandelen. En ongetwijfeld af en toe een crisisje hebben: ‘Waarom zijn we hier ooit aan begonnen, jij ADEMT zo luid?’
Voor één Insta-#camperlife-regel bezwijken we wel. Het pimpen van de mobilhome. Want effe serieus – hebben die mobilhomebouwers de laatste twintig jaar nog een interieurmagazine vastgehad?
Hoe onduidelijk mijn plan voor het komende jaar ook is, in grijs-witte praktische plastic is die alleszins niet gehuld.
Lees hier onze andere columns, interviews en straffe verhalen.
