Katrien besluit haar huis te verkopen, naar een camper te verhuizen en samen met haar man Frederik en dochter Max een jaar lang haar goesting te doen. Een beetje werken, een beetje reizen en vooral niets móéten.
‘Max zal zoveel bijleren tijdens jullie reis.’ Instemmend knik ik elke keer wanneer we die opmerking krijgen. We gaan immers zoveel landen bezoeken en zoveel talen horen. We gaan sporten maar ook musea bezoeken, suppen maar ook citytrippen. Bij het gesprek met Max’ schooldirecteur druk ik hem als verantwoordelijke mama op het hart dat we ook allerlei educatief kindermateriaal in de mobilhome zullen laden. De directeur is een wijs man en repliceert daarop dat extra les geven op haar leeftijd nog niet nodig is en dat de reis op zich al ervaring genoeg is.
Toch valt zijn advies bij mij in dovemansoren en denk ik in stilte: tuttut, ik ga mijn kind stimuleren, uitdagen en ondersteunen. Het is hier niet enkel van vakantie vieren, hoor, betrokken mama die ik ben! Ik besteed het equivalent van drie sinterklaasbudgetten aan leerrijke boeken met digitale pen, een atlas en ‘leren tekenen’- en origamikindercursussen. Vijf dagen per week zullen we twee uurtjes inplannen om met Max een op een al dat leerrijks door te nemen.
Bij afwezigheid van een kindermenu zijn octopus en pasta met vis haar nieuwe favoriet geworden, en ze balanceert ’s ochtends over rotsen in plaats van over stoeptegels.
Ondertussen zijn we enkele maanden verder… en hebben we slechts één mamales gehad, op dag twee van de reis. Wat hebben we wél gedaan? Drie pretparken bezocht. Pipi Langkous: heerlijk! Amper attracties, maar overal kinderhuisjes en veel Pipi Langkousshows. Max’ absolute favoriet. Vervolgens Legoland: duur maar leuk. Tivoli in Kopenhagen: de favoriet van Frederik en mij omdat het merendeel van het park er nog uitziet zoals 150 (!) jaar geleden.
Max heeft ondertussen dus allerlei levensnoodzakelijke skills verworven, zoals leren rijden met botsauto’s, haar adem inhouden in de rups en gocarts met één hand besturen. Daarnaast is ze ook een rasechte suikerspinconnaisseur geworden. Ook kan ze schoenen shoppen als de beste en weet ze restaurants uit te kiezen op basis van één blik op het interieur.
Maar… ze heeft ondertussen ook benen van topsportniveau gekweekt (gemiddeld zet ze 17.000 grotemensenstappen in een dag) en kan ze communiceren met kinderen die haar taal niet kennen en musea bezoeken die haar initieel geen fluit interesseren. Ook vogels en elanden spotten is ondertussen een tweede natuur, bij afwezigheid van een kindermenu zijn octopus en pasta met vis haar nieuwe favoriet geworden, en ze balanceert ’s ochtends over rotsen in plaats van over stoeptegels. En ik? Ik heb geleerd om net iets meer los te laten. Om te vertrouwen dat voor een vijfjarige in deze wereld de kennis in al zijn vormen om elke hoek ligt. En dat origami vouwen later nog altijd kan.
Lees de vorige columns van Katrien hier.
