‘Verbazingwekkend snel vond ik de ene na de andere vintage parel. Waarom leek niemand anders deze kampeermeubels te willen?’

Katrien besluit haar huis te verkopen, naar een camper te verhuizen en samen met haar man Frederik en dochter Max een jaar lang haar goesting te doen. Een beetje werken, een beetje reizen en vooral niets móéten.

Ik heb het leven van mijn kind en mijn man in gevaar gebracht. Niet door de mobilhome al te roekeloos door de Noorse fjorden te besturen. Wel door vintage meubels te kopen… Wacht, voor wat duiding moeten we enkele maanden terug in de tijd. Toen we in mei onze mobilhome bestelden en ik als kleuradept niet meteen wild werd van het interieur in vijftig tinten grijs, stelden we een pimpplan op. Een resem potten verf en wat spierkracht, meer was er niet nodig. En een meeschakelende man, check! En daar was het interieur in vijftig tinten regenboog. Maar met het vooruitzicht op maanden buiten leven, moest er nog een aankoop gebeuren: een buitentafel en enkele stoelen. Camperwinkel na camperwinkel bezochten we, om steeds hetzelfde scala aan tuinstoelen in zwart en grijs aan te treffen. Wat was er gebeurd met de kleurrijke camperuitzet sinds ik het laatst gaan kamperen was?

Na een snelle rekensom en confrontatie met mijn leeftijd – drie decennia geleden sinds je laatste kampeertocht als kind, Katrien, dríé decennia –, besefte ik dat kleur niet meer ‘in’ was in de campingstijl van vandaag. Dus begon mijn zoektocht langs de tweedehandssites. Verbazingwekkend snel, en tegen een behoorlijke goede prijs, vond ik de ene na de andere vintage parel. Van zonnig geel gestreepte klapstoeltjes tot de perfecte mandarijnoranje picknicktafel. Waarom leek niemand anders deze golden oldies te willen?

Hoe dan ook, de meubels werden enkele dagen later in de mobilhome geladen… en komen er pas twee maanden later uit bij onze eerste stop in Zweden. Na een lange rit door Duitsland en Denemarken kunnen we éíndelijk genieten van onze eerste Zweedse zonsondergang. Parasol wordt gezet, muggenkaarsen aangestoken, en de stoelen en tafel uitgeklapt. Mijn liefste man ontkurkt de fles wijn en zet zich voldaan neer in een van onze klapstoeltj… Nog voor ik met mijn ogen kan knipperen maakt hij een achterwaartse tuimeling, mét stoel erbij. Max en ik houden onze adem in, tot Frederik rechtkrabbelt en we onze lach niet meer kunnen inhouden. Die onhandige papa toch. Het zal wel een beginnersfoutje zijn als camper-leek.

Nog geen twee minuten later wil Max naar de chips op tafel grijpen en net wanneer ook haar stoel naar achteren wil vallen – en gelukkig werken mijn mama-reflexen sneller dan mijn echtgenote-reflexen – kan ik nét op tijd de leuning grijpen. Mijn man weet al hoe laat het is: ‘Misschien is er een reden waarom we de afgelopen dagen nog níémand in van die kleurrijke vintage stoeltjes voor hun mobilhome hebben zien zitten.’ Ik ‘hmmm’ al mee, maar ben nog niet bereid me nu al gewonnen te geven. Enkele minuten later volgt de grote finale: de oranje picknicktafel begeeft het bijna onder het oh zo loodzware gewicht van drie borden. Ik geef me over, neem mijn gsm erbij en typ ‘kampeerwinkel’ in Google Translate. Wat zal het worden: zwart, grijs, of toch maar antraciet?

Lees de vorige columns van Katrien hier.