Katrien besluit haar huis te verkopen, naar een camper te verhuizen en samen met haar man Frederik en dochter Max een jaar lang haar goesting te doen. Een beetje werken, een beetje reizen en vooral niets móéten.
Het is een miezerige, Portugese ochtend. Eentje die ik nog grijzer maak door net dan met een ochtendhumeur op te staan. Frederiks buienradar springt meteen aan en hij zegt: ‘Ga jij maar al alleen douchen, ik ga straks wel met Max.’ Voor niet-kamperende ouders: dit is ongeveer het grootste, meest altruïstische geschenk dat je als mede-camperaars mét kind aan elkaar kan geven. De luxe van een douche alleen, van die (hopelijke warme) waterstraal niet te hoeven delen met een dansende kleuter, van niet te verkleumen omdat zij uiteraard eerst afgedroogd moet worden en daar absoluut géén zin in heeft. Van je shampoo helemaal te kunnen uitspoelen omdat zij niet al het warme water heeft verbruikt.
Aan de ene kant is onze trip terecht jaloersmakend: we ontdekken elke dag nieuwe plekken, prachtige natuur en mogen zot dankbaar zijn voor de luxe van elke dag vakantie.
Dus neem ik Frederiks gebaar dankbaar in ontvangst en begeef me voor het eerst in weken alleen naar de douche. Ik ben niet de enige, voor mij staat een ouder koppel te wachten. Zij aan zij, zoals Frederik en ik de laatste weken zo vaak aan de douche hebben gewacht. Ze hebben dezelfde toiletzak en hetzelfde trainingsvest (dat verraadt vooral dat er al sinds de eighties niet meer gesport is). Ze zeggen niets, minutenlang helemaal niets. Ik sta stilletjes achter hen en denk aan dezelfde pantoffels, dezelfde deo en dezelfde fleecejas die Frederik en ik de laatste weken hebben gekocht. Dezelfde shampoo die we aan elkaar doorgeven onder de douche, dezelfde draagbare koffiemok… Hetzelfde, tja, leven dat we ondertussen delen.
Plots grijpt de benauwdheid van ons kleine leventje me naar de keel. Want terwijl de thuisblijvers ons berichten sturen polsend naar de wildste avonturen die wij aan het beleven zijn, is onze wereld tegelijk nog nooit zo klein geweest. Aan de ene kant is onze trip terecht jaloersmakend: we ontdekken elke dag nieuwe plekken, prachtige natuur en mogen zot dankbaar zijn voor de luxe van elke dag vakantie. Maar tegelijk zitten we op ons eiland met z’n drieën, met niet-sexy dagelijkse routines (water bijvullen, chemisch toilet reinigen, op zoek gaan naar wasmachines en supermarkten) en beleven we niets meer apárt. Geen roddel van op het werk, geen ‘oh my god ik heb vandaag de schoonste scène ooit gedraaid’, geen films die apart worden bekeken, vrienden die worden ontmoet, geen anekdotes waarvan je niet kan wachten om die straks, thuis, aan elkaar te vertellen.
Het oudere koppel voor me is aan de beurt en schuifelt stilzwijgend naar binnen. Voor ze de deur sluiten zie ik ze routineus hun douchetaken vervullen: zij legt zonder woorden de handdoeken klaar, hij haalt hun beider tandenborstels uit de toiletzak en zet hun éne, gedeelde fles shampoo alvast klaar naast de douche. De deur sluit zich. Ik slik en wacht in stilte mijn beurt af.
Drie dagen later sta ik weer alleen klaar voor de douche. Er is een beurtrol opgesteld om alleen of samen met Max te douchen. En ik heb de duurste shampoo gekocht die ik kon vinden. Alleen, helemaal alleen voor mij. Héérlijk.
Lees de vorige columns van Katrien hier.
