Laura (29) moest afscheid nemen van haar beste vriend en geliefde Kobe. Hier lees je hoe ze vol liefde, verdriet en hoop haar weg zoekt in een nieuw leven en via ivf alsnog een kindje met Kobe probeert te maken.
Ik ben zwanger. Intussen heb ik drie maanden de tijd gehad om aan dat idee te wennen voor ik het nieuws eindelijk op de wereld loslaat. Er groeit leven in mijn buik en ik heb het ongelofelijke privilege me te mogen verwonderen over de veranderingen die inwendig voortdurend op til zijn. Mijn eerste trimester heb ik alvast goed benut om de typische zwangerschapskwaaltjes op te vangen. Misselijkheid, vermoeidheid en plots veranderende eetgewoonten, ook hier zijn ze allemaal de revue gepasseerd. Zo huilde ik de afgelopen maanden meerdere malen om dat bord witte pasta met olijfolie en bruine suiker dat me zo smaakte en was ik een keertje ontroostbaar toen de avocado waar ik zo naar snakte nog niet rijp bleek te zijn.
Hoewel ik voluit voor deze levenswending ga, voelt het nog steeds aan als een vrije val in het onbekende. Een val waar ik me bovendien, in tegenstelling tot heel wat koppels, alleen aan waag.
Intussen is mijn onstilbare honger naar fruit, cornflakes en spaghettisaus gestild, wordt de koelkast eindelijk weer gevuld met groenten en wuifde ik ook mijn laatste jaar als kinderloze aardbewoner gedag. 2023 wordt het jaar waarin ik mama word. Dat eerste trimester stond uiteraard niet enkel in het teken van de kwaaltjes en de vreugde. Ook de twijfel over wat komen gaat, nam af en toe de overhand. Sporadisch raasden de mogelijke implicaties van mijn keuze door mijn hoofd. Want hoewel ik voluit voor deze levenswending ga, voelt het nog steeds aan als een vrije val in het onbekende. Een val waar ik me bovendien, in tegenstelling tot heel wat koppels, alleen aan waag en net dat maakt het zo verleidelijk om die onwetendheid in te vullen met honderden doemscenario’s die mogelijk nooit werkelijkheid zullen worden. Want wat als ik toch een miskraam krijg of er complicaties zijn bij geboorte? En wat als het me soms echt te veel wordt, dat alleenstaand moederen? De meeste dagen kan ik die gedachten wel de baas, maar soms weten ze me, op een onbewaakt moment van zelftwijfel, toch te vinden. Dan zie ik de koppels om me heen met twee zwoegen en onderhandelen wanneer hun peuter grijnzend grenzen aftast of het huis bijeen schreeuwt omdat de tas melk op de grond viel of de bedtijd dit keer niet wil navolgen.
Op zulke momenten vraag ik me af hoe ik die klus in godsnaam alleen ga klaren. Ik weet alvast wat Kobe zou zeggen: we lijden meer in onze gedachten dan in de werkelijkheid. Ik leg de stemmen in mijn hoofd het zwijgen op en googel ijverig naar getuigenissen van alleenstaande mama’s. De een bewust alleenstaand, de ander wegens noodlot. Ik schipper daar ergens tussenin. Elke website die ik openklik, schotelt me drie vereisten voor wanneer je de stap naar alleenstaand ouderschap overweegt. Een liefdevolle omgeving, vertrouwen in jezelf en een goede voorbereiding zijn essentieel. Die eerste twee zijn er al en ik bedenk me dat ik daarmee eigenlijk al de jackpot won. Met dat laatste ga ik de komende maanden aan de slag. Een uitdaging wordt het ongetwijfeld. Maar wat wordt het ook een mooie tocht doorheen ongekende landschappen, dat moederschap. Helemaal klaar zal ik wellicht nooit zijn, maar wat heb ik er zin in.
Lees ook:
