Laura (30) moest afscheid nemen van haar beste vriend en geliefde Kobe. Hier lees je hoe ze vol liefde, verdriet en hoop haar weg zoekt in een nieuw leven én in haar nieuwe rol als mama van Aster, dochtertje van Kobe en haar samen.
Deze column geldt als vuurdoop. Terwijl mijn ene hand enigszins onhandig over het toetsenbord glijdt, ondersteun ik met de andere het hoofdje van mijn dochter. Ongestoord drinkt ze verder aan de borst. Intussen mag ik al haast een jaar op wekelijkse basis deze vaste rubriek vullen met mijn gedachten, verpakt in zorgvuldig gekozen woorden. Een jaar al deel ik mijn tocht door verdriet en geluk, en hoewel de onmenselijke omvang van mijn buik enkele weken geleden een duidelijke voorbode was dat er iets groots te gebeuren stond, kon niets me voorbereiden op het moment dat ik onze dochter in mijn armen mocht sluiten. Dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn, was een onmiskenbaar feit. Ik wist alleen niet wanneer en hoe.
Na een halfuur badderen leek ik toch krampen te voelen die verdacht veel op menstruatiepijn leken. Toen die krampen zich ook ’s avonds verderzetten, was ik door het dolle heen.
Nu is dat nieuwe hoofdstuk waar ik zo naar uitkeek van start gegaan. Een week na mijn uitgerekende datum werd ik bij de gynaecologe verwacht omdat onze mini nog geen haast leek te hebben om de veilige omgeving van mijn buik te verlaten. Er werd een inleidingsdatum geprikt en ik zette die dag mijn verwoede pogingen om zelf de weeën op te wekken secuur verder door liters vrouwenmantelthee te brouwen en elke kasseistraat in Gent meermaals op en af te rijden. Bij thuiskomst liet ik het bad vollopen in de hoop dat het warme water enige verandering op gang zou brengen. Na een halfuur badderen leek ik toch krampen te voelen die verdacht veel op menstruatiepijn leken. Toen die krampen zich ook ’s avonds verderzetten, was ik door het dolle heen. Ons kleintje had beslist dat het tijd was.
Euforisch bij de gedachte dat ik onze mini snel zou ontmoeten, haalde ik mijn bevallingsbucketlist boven. Wie deze column al even leest, zal niet verrast zijn dat ik ook voor dit grootse moment een lijstje voorzien had en bijgevolg hoogzwanger én puffend tussen de weeën die elkaar steeds sneller opvolgden, bloemen ging plukken met een vriendin en nog snel een taart bakte voor het kraambezoek. Na middernacht brak de weeënstorm los en plooide ik op mezelf terug.
Retrospectief sta ik versteld van het menselijk vermogen om uit vrije wil intense pijn te omarmen.
Met de onmisbare hulp van mijn vroedvrouw en dichtste vriendin gaf ik me over aan elke wee en vergleed de tijd. Ik kan me de pijn van de bevalling nu niet meer voor de geest halen, dus ook dat cliché kan ik bevestigen. Maar ik herinner me wel het vertrouwen in mijn lichaam en in de sterke vrouwen die me tijdens mijn arbeid bijstonden. Retrospectief sta ik versteld van het menselijk vermogen om uit vrije wil intense pijn te omarmen. Wie vecht tegen pijn, investeert in weerstand, en zo wordt pijn lijden. Wie de pijn omarmt, hoeft niet te vechten.
Nog nooit was die levensles zo tastbaar als tijdens mijn bevalling. Acht uur na het begin van mijn meest intense weeën werd onze dochter geboren en werd ik overmeesterd door een golf van intense liefde. Welkom, liefste Aster. Wat ben je geliefd. Door mij, door Kobe en door iedereen die van op de zijlijn mee juicht op jouw tocht door deze wereld.
Alle columns van Laura lees je hier.
