Laura (29) moest afscheid nemen van haar beste vriend en geliefde Kobe. Hier lees je hoe ze vol liefde, verdriet en hoop haar weg zoekt in een nieuw leven en via ivf alsnog een kindje met Kobe krijgt.
Deze week ging de laatste fase van de transformatie in huis van start. En zo kan ik weer een puntje toevoegen aan mijn lijst van ‘dingen die niemand je vertelt wanneer je een kind krijgt’. Want naast de slapeloze nachten wegens een buik die steeds vaker in de weg zit en de bizarre stemmingswisselingen, wil ik graag nog een belangrijke toevoeging aan dat lijstje suggereren. Spullen. Niemand die mij verteld had dat kinderen met een uitzinnige hoeveelheid spullen komen. In mijn keuken staat intussen een box met kindermobile, de kinderwagen neemt de helft van mijn gang in beslag en in de badkamer plaatste ik een luiertafel met daaronder ruimte voor een vrachtlading luiers, tetradoeken, zinkzalf en reservekleren.
Verder is er nog het speelgoed, de knuffel voor in bed én het reserve-exemplaar dat ik op aanraden van een vriendin in huis haalde toen haar peuter een maand lang ontroostbaar was omdat ze haar lievelingsknuffel op reis verloor. Voorzichtig polste ik bij die vriendin wanneer de spullenmania zou afnemen. Ik was hoopvol dat na de baby-, luier- en kinderwagenfase het grootste gevaar geweken zou zijn en ik weer wat zou kunnen ontspullen. Die naïeve verwachting werd met één blik op de woonkamer van de vriendin in kwestie bijgesteld. Overvolle dozen speelgoed staan er gevaarlijk balancerend op elkaar gestapeld, terwijl de peuter van voornoemde vriendin elk weekend entertainment zoekt in nieuw speelgoed.
Die naïeve verwachting werd met één blik op de woonkamer van de vriendin in kwestie bijgesteld. Overvolle dozen speelgoed staan er gevaarlijk balancerend op elkaar gestapeld.
Gelukkig koos ik voor mijn babyuitzet resoluut voor tweedehands en wil ik ook wasbare luiers een kans geven. Geen gemakkelijke opgave, want intussen word ik op Instagram om de oren geslagen met Pinterestwaardige interieurs en babyspullen. Ook op de babybeurs die ik onlangs bezocht, leek alles erop te wijzen dat ik toch meer spullen nodig had dan gedacht. Want wat dacht je van een knuffel met ingebouwd licht, camera en witteruisfunctie? Ik probeer niet te bezwijken in de maalmolen waar we allemaal in mee lijken te draaien. Zo hoop ik dat de staafmixer in huis hetzelfde resultaat levert als die dure babycook met ingebouwde stoomfunctie en weiger ik geld uit te geven aan schattige babykleren die nog geen drie maanden later te klein zullen zijn.
Ik geniet er nog even van dat ik volledig zeggenschap heb over welke spullen mijn huis binnenkomen. Gauw genoeg zal er hier een kleintje rondlopen dat zich minder druk lijkt te maken over de impact van ons kapitalistische systeem en bijgevolg wél zal staan te popelen om de nieuwste merch van de jongste tekenfiguurheld te kopen. Ik koester nu nog even de illusie dat mijn huis gespaard zal blijven van een invasie van onnodige spullen. Natuur is de beste speeltuin, toch? Ik weet zeker dat ouders inspraak hebben over de waarden waarmee ze hun kinderen opvoeden. Maar ik weet dat er ook hier ongetwijfeld vroeg of laat compromissen gesloten zullen moeten worden. Tot die dag sta ik aan het roer.
