Laura (29) moest afscheid nemen van haar beste vriend en geliefde Kobe. Hier lees je hoe ze vol liefde, verdriet en hoop haar weg zoekt in een nieuw leven en via ivf alsnog een kindje met Kobe krijgt.
Intussen kan ik melden dat ook ik niet gespaard ben gebleven van de plotse neiging om alle kasten in huis te reorganiseren. De afgelopen weken versleepte ik meubels, doneerde ik stapels spullen aan de kringloopwinkel en knapte ik eigenhandig kasten op die al jaren aan herstelling toe waren, maar waarvoor ik tot voor kort altijd een excuus had. Ik vind het overigens best een enge gedachte dat mijn kritische hersenmassa maar matig bestand is tegen de hormonen die door mijn lichaam gieren. Zo moest en zou ik vorige maand de keuken herinrichten. Ik reed Vlaanderen af op zoek naar de perfecte kast, laadde die zelf in en monteerde ze die avond nog met hulp van mijn vader. Het geeft me rust om te weten dat mijn lange to-dolijst beetje bij beetje ingekort wordt voor de komst van de mini. Dat is ongetwijfeld een biologisch gegeven. Net als in de natuur voel ik de drang om een veilig nest te maken voor het leggen van mijn ei. Alleen jammer dat een ei net wat ergonomischer is dan de baby die ik er over enkele maanden moet zien uit te duwen.
De opgepotte voorraad aan tranen van enkele weken stroomde er in één teug uit.
En zo volgde na de keuken deze week ook de kinderkamer. Als bezeten speurde ik Pinterest af op zoek naar genderneutrale inspiratie en doorzocht ik tweedehandswebsites voor de ideale borstvoedingsstoel. Ik plakte de kamer af en zette al het nodige materiaal klaar om de muren van een lik verf te voorzien. Dat alles combineerde ik overigens met een druk werkschema en een rijkelijk gevulde sociale agenda. Het is dan ook weinig verwonderlijk dat het huilen me aan het einde van de week nader stond dan het lachen. De opgepotte voorraad aan tranen van enkele weken stroomde er in één teug uit. Ik weet zeker dat ook daar de hormonen me parten spelen. Maar daarnaast voel ik ook hoe de eenzaamheid en Kobes afwezigheid me soms inhalen. Ik mis het om met iemand te kunnen discussiëren over de geschikte kleur van de geboortekaartjes of een snelle sms te kunnen sturen met de vraag: ‘Wil jij nog even naar de winkel? Ik had een drukke dag en ga het niet halen.’ Ik mis het om iemand aan mijn zij te hebben die net zo enthousiast is als ik als die kast er eindelijk hangt. Kortom, ik mis hoe het leven zoveel eenvoudiger was met twee. Gelukkig kan ik een beroep doen op fijne familie en vrienden om me, als de nood het hoogst is, een handje te helpen. Maar ook zij leiden een druk leven.
Liever regel ik de dingen zelf en trek ik pas bij uiterste nood aan de alarmbel. Al weet ik, terwijl mijn reservoir aan tranen zich leegt, dat ik het toch zal moeten leren, dat vragen om hulp. Diezelfde avond overschouw ik hoe ver ik gekomen ben. Anderhalf jaar na Kobes overlijden ben ik trots op waar ik sta. En ik weet zeker dat hij dat ook zou zijn. Al zou hij me ongetwijfeld aansporen om wat vaker die telefoon op te pakken en een vriendin op te bellen in nood. Ik beloof mezelf plechtig bij mijn volgende verbouwproject hulp in te schakelen. Next up: de tuin.
