Laura (29) moest afscheid nemen van haar beste vriend en geliefde Kobe. Hier lees je hoe ze vol liefde, verdriet en hoop haar weg zoekt in een nieuw leven en via ivf alsnog haar moederwens probeert te vervullen.
Een jaar geleden boekte ik tickets voor mijn eerste soloreis. In de eerste maanden na Kobes overlijden had ik moeite om me elke ochtend uit bed te zeulen. Ik herinner me uit die donkere maanden, gehuld in een nevel van gemis, vooral de stille onverschilligheid waarin ik vergleed en de verdovende rouw die de dagen aaneenreeg. Impulsief en zonder duidelijk plan kocht ik toen een treinticket naar Barcelona. Nu ik eraan terugdenk, moet ik bekennen dat die reis mijn redding werd. Instinctief wilde ik ontsnappen aan de monotonie van de rouw en wilde ik me ervan verzekeren dat ik nog wist hoe het moest: leven zonder Kobe aan mijn zij.
Het gemis voelde als een strak koord dat me elke dag harder omklemde. Ik had zuurstof nodig om in mijn tempo te rouwen en het verdriet in de ogen te kijken. Ook nu boekte ik opnieuw tickets voor een soloreisje en verken ik de komende week Wenen en Praag. De glooiing in mijn buik herinnert me eraan dat er in een jaar tijd zoveel kan veranderen.
Ik had zuurstof nodig om in mijn tempo te rouwen en het verdriet in de ogen te kijken.
In tegenstelling tot mijn reis naar Spanje van vorig jaar voelt deze trip niet aan als een vlucht. Mijn kinderwens die een jaar geleden ontkiemde, werd werkelijkheid, en eigenlijk popel ik om te ontdekken wat de toekomst voor me bewaart. Vorig jaar werd ik gedwongen van dag tot dag te leven omdat vooruit- of achteruitblikken te pijnlijk voelde. Vandaag sterkt mijn vertrouwen dat de toekomst mooi mag zijn weer aan.
Ik probeer me voor te stellen hoe mijn leven er volgend jaar rond deze tijd uit zal zien, maar buiten de zekerheid dat mijn dagen dan gedicteerd zullen worden door slaap- en eetroutines, heb ik daar nog naar te gissen. In een cafeetje op een plein in Wenen vier ik Kobes verjaardag met een stevig stuk appeltaart. In mijn trekkersrugzak smokkelde ik een doosje verjaardagskaarsjes mee. Terwijl enkele verlegen zonnestralen het plein beroeren, steek ik het kaarsje aan en wens ik hem fluisterend een fijne verjaardag toe.
Vandaag neem ik de tijd om Kobe te koesteren. Ik bedenk me dat hij het flauwe woordmopje dat als titel van deze column dienstdoet, ongetwijfeld zou appreciëren. Het doet me vreemd genoeg deugd om het gemis over me heen te laten walsen. Nu de routine mijn leven weer vult en ik ook met het nakende moederschap de handen vol heb, ontbreekt het me soms aan tijd om stil te staan bij mijn rouw. Het gemis neemt niet meer al mijn tijd in beslag. Eventjes stel ik me voor hoe het zou zijn mochten we elkaar opnieuw ontmoeten. Hier, op een plein in Wenen, anderhalf jaar na ons afscheid. Zou Kobe vinden dat ik veranderd ben? Hoe zouden onze levens eruitzien mocht hij nog in leven zijn? Hoe zou hij zich voorbereid hebben op het vaderschap? De vragen
wakkeren het gemis aan. Mijn voorstellingsvermogen reikt niet verder dan de zekerheid dat hij trots zou zijn op mij en ons kleintje. Ik blaas het kaarsje uit. Gelukkige verjaardag, lief. We zien je graag.
Meer columns van Laura lees je hier.
