Laura (29) moest afscheid nemen van haar beste vriend en geliefde Kobe. Hier lees je hoe ze vol liefde, verdriet en hoop haar weg zoekt in een nieuw leven en via ivf alsnog een kindje met Kobe krijgt.
Enkele maanden na Kobes overlijden kreeg ik een brief waarin me meegedeeld werd dat mijn huwelijk beëindigd werd wegens overlijden van een van beide huwelijkspartners. Toen Kobe me zeven jaar na onze eerste date op de meest romantische manier ten huwelijk vroeg, zei ik meteen ja. Ons trouwfeest werd een mooie dag waarop de liefde in overvloed vloeide. In het stadhuis van het dorpje waar ik elke zomer van mijn jeugd doorbracht, gaven we elkaar het jawoord. Jusqu’à ce que la mort vous sépare, vroeg de burgemeester ons. We knikten en gingen ervan uit dat dat scenario nog veraf was.
Recent moest ik op een formulier mijn burgerlijke staat aangeven. Mijn pen zweefde aarzelend tussen de vakjes ‘ongehuwd’ en ‘gehuwd’ voordat ik het eerste aankruiste. Eigenlijk schipper ik er ergens tussenin. Ik ben getrouwd, maar mijn man is er niet meer. Ik praat nog steeds over ‘mijn echtgenoot’ en draag nog steeds de verlovingsring die hij zorgvuldig uitkoos. Ik ben getrouwd en tegelijk staat mijn hart open voor een nieuwe liefde wanneer de tijd rijp is. Ook dat voelde eerst best gek.
Ik voelde me schuldig, alsof ik Kobe zou bedriegen als ik iemand anders zou toelaten. Na gesprekken met lotgenotes merkte ik dat ik niet de enige was om vrij snel nieuwe liefde toe te laten. Eigenlijk rest ons geen keuze. Kobe zal niet terugkeren, wat ik ook doe. Ik ben het hem verschuldigd verder te gaan. Dat ik zo snel mijn leven probeerde op te pikken, was voor mijn omgeving ongetwijfeld schrikken.
Ik herinnerde mezelf er het afgelopen jaar meermaals aan dat mijn liefde voor Kobe niet te meten valt in de tranen die ik huilde of de maanden die ik rouwde.
Mijn dichte kring gunde me uiteraard het beste, maar ik botste ook op vooroordelen. Anderzijds wordt er al te vaak aangenomen dat het goed gaat met iemand wanneer die het leven weer in handen neemt. Er wordt te snel verondersteld dat het verdriet voorbij is. Wie een naaste verloor, weet dat dat niet het geval is. Je vindt alleen een weg om dat verdriet in je leven te verweven.
Ik herinnerde mezelf er het afgelopen jaar meermaals aan dat mijn liefde voor Kobe niet te meten valt in de tranen die ik huilde of de maanden die ik rouwde. Onze liefde is grootser dan het verdriet en zal bovendien altijd blijven bestaan. Ook wanneer ik de draad van mijn leven weer opneem. Ook wanneer er, wie weet op een dag, een nieuwe partner aan mijn zij zal staan, die ik hopelijk net zo lief mag hebben. Misschien is net dat de definitie van onvoorwaardelijke liefde.
Liefde is een gevoel, een genegenheid, een ervaring. Ze is er gewoon, zonder dat er aan voorwaardes moet worden voldaan. Ook nu Kobe er niet meer is om mijn liefde te beantwoorden in kleine daden van genegenheid, blijft onze liefde bestaan. Al is dat op de donkerste dagen niet genoeg. Dan voelt het alsof de dood ons gescheiden heeft. Hij daar, ik hier. Dan is de onoverbrugbare afstand tussen ons ondraaglijk. Maar vaak genoeg is ze er wel, onze liefde. Onvoorwaardelijke liefde reikt over de grenzen van tijd en dood heen, daar ben ik van overtuigd. En misschien is dat de mooiste huwelijksgelofte.
Meer columns van Laura lees je hier.
