Laura (29) moest afscheid nemen van haar beste vriend en geliefde Kobe. Hier lees je hoe ze vol liefde, verdriet en hoop haar weg zoekt in een nieuw leven en via ivf alsnog een kindje met Kobe krijgt.
Vorige week schreef ik over de rust en het vertrouwen dat ik mag ervaren in dit derde trimester van mijn zwangerschap. Die column rolde nog maar net van de persen toen ik merkte dat ik ons kleintje al een paar dagen minder actief voelde schoppen in mijn buik. Mijn vroedvrouw adviseerde me om even naar het ziekenhuis te gaan om eventuele complicaties uit te sluiten. Na een lange werkdag sprong ik op mijn fiets, parkeerde die aan het verloskwartier, wandelde door de ziekenhuisgangen en maakte zo voor het eerst kennis met de verloskamers waar ik binnen enkele weken ons kleintje ter wereld zal brengen. De vroedvrouw sloot me aan de monitor aan, zodat de bewegingen van de mini geregistreerd konden worden. Later probeerde de gynaecologe aan de hand van een echo eventuele anomalieën op te speuren, wat niet eenvoudig bleek, gezien onze kleintje zich niet zo gemakkelijk liet registreren. Er werd besloten dat ik het best nog een uurtje aan de monitor zou blijven.
Waarom Kobe? Waarom ik? Waarom moest net hij zo jong overlijden? Onze liefde was zo sterk, zijn potentieel als mens was zo groot. Wat zou hij een goede papa geweest zijn. Wat zouden we gelukkig geweest zijn.
Terwijl ik op het ziekenhuisbed lag, werd ik overmand door een vermoeidheid die ik zelden eerder voelde. Het leven was de afgelopen week, om tal van factoren, te veel om te dragen. Mijn hoofd vulde zich met verdriet. De angst dat er wat mis zou zijn met ons kleintje bleek de genadeslag. Tranen rolden geruisloos over mijn wangen. Simultaan besefte ik dat ik maar enkele meters verwijderd was van de plek waar Kobe nog geen twee jaar eerder geopereerd was. Meestal voel ik berusting in het gebeurde, maar plots kon ik me niet meer verzoenen met ons lot. Waarom Kobe? Waarom ik? Waarom moest net hij zo jong overlijden? Onze liefde was zo sterk, zijn potentieel als mens was zo groot. Wat zou hij een goede papa geweest zijn. Wat zouden we gelukkig geweest zijn. De realiteit sloeg me in het gezicht en de tranen die ik al een tijd had verdrongen, zochten een uitweg.
Even later kwam de gynaecologe binnen met een bezorgde uitdrukking. De geregistreerde bewegingen en echo waren aanleiding om mij enkele nachten in het ziekenhuis te houden ter observatie. Ze stelde voor een kuur op te starten om de longen van onze mini al voor te bereiden op een eventuele vroeggeboorte. Een golf van paniek overviel me. Ik miste Kobe aan mijn zij om te overleggen wat we zouden doen. Uiteindelijk belde ik mijn vroedvrouw en mijn dichtste vriendin op, en besloot ik een tweede monitoring in te plannen alvorens over te gaan tot drastische keuzes. De vroedvrouw had nog maar net de gel aangebracht op mijn buik of ik voelde ons kleintje al krachtig schoppen. Even later wezen de resultaten uit dat alles er prima uitzag. Moraal van het verhaal? Dat ik nooit níét ongerust zal zijn, werd bevestigd. En dat onze mini een bedenkelijk gevoel voor humor en timing heeft ook. Maar vooral: dat ik goed voor mezelf moet zorgen. Zodat ik de veelheid van het leven kan blijven dragen.
