Laura (29) moest afscheid nemen van haar beste vriend en geliefde Kobe. Hier lees je hoe ze vol liefde, verdriet en hoop haar weg zoekt in een nieuw leven en via ivf alsnog een kindje met Kobe krijgt.
Ik leerde afgelopen jaar dat tranen zich een weg naar buiten dwingen op momenten waarop je ze het hardst ontvlucht. En dat ze vreemd genoeg ook uitblijven wanneer je ze het meest verwacht. Deze week herlas ik voor de eerste keer de trouwgeloftes die Kobe schreef. Ik had gehoopt daarmee wat tranen uit te lokken, want eerlijk: soms lucht huilen op. Maar het verwachte resultaat bleef uit. Terwijl ik zijn woorden las en zijn handschrift koesterde, voelde ik niet de bitterzoete ontlading aan gemis waarop ik gehoopt had, maar werd ik verrast door een wervelstorm aan woede, onmacht en angst. Waarom heeft Kobe nooit de kans gekregen om ons kind te ontmoeten? Wat zou hij een goede papa geweest zijn. Ook terwijl ik deze column schrijf, is er enkel ruimte voor ongeloof. Op dagen als vandaag begin ik te vrezen dat ik mijn levenslange reservoir aan tranen in één jaar uitgeput heb.
Lijstjes geven me het idee dat ik de chaos in mijn leven op zijn minst probeer te beheersen.
In een van de vele notitieboekjes die ik altijd en overal meeneem, maakte ik een lijstje. Op de geruite pagina’s beschreef ik zaken die me helpen wanneer het verdriet te zwaar wordt. Naast huilen in het openbaar is lijstjes maken namelijk ook een van mijn verborgen talenten. Mijn boodschappenlijstjes organiseer ik per afdeling, zodat ik in één efficiënte ruk de supermarkt kan doorkruisen. De vele totebags die over mijn huis verspreid liggen, bevatten allemaal verfrommelde papiertjes waarop gedateerde to-do’s in een rommelig handschrift te lezen staan. Lijstjes geven me het idee dat ik de chaos in mijn leven op zijn minst probeer te beheersen. De zekerheid dat die chaos onvermijdelijk zal zegevieren, heb ik intussen omarmd.
Boven aan de pagina in mijn schriftje prijkt: ‘Houvastjes op slechte dagen’. Een treffende titel. Telkens als het gemis weer onaangekondigd en hardhandig op mijn deur klopt, probeer ik in dat lijstje houvast te vinden. Vandaag volg ik het advies van mijn zelfgeschreven lijstje op en haal ik onze fotoboeken uit de kast. Ik blader door onze vakantiefoto’s in Kroatië en Italië, en moet lachen om de foto waarop Kobe als ballerina poseert in het zwembad van het hotelletje waarin we verbleven. Op de volgende pagina kijken we elkaar liefdevol aan terwijl ik ijs van een hoorntje lik en Kobe net een lepel in de bovenste bol van zijn ijstoren duwt. Ongetwijfeld hazelnootsmaak, zijn favoriet. Dankbaarheid golft door mijn lichaam terwijl ik onze verliefde blikken bestudeer. Want dat ben ik, dankbaar hem te hebben mogen kennen. Nog even aftellen en dan maak ik een eerste fotoalbum met foto’s van ons kleintje. En wie weet kunnen we later samen door de foto’s in onze albums bladeren. Dan vertel ik honderduit over de fantastische man die zijn of haar papa is. Eindelijk rollen de tranen die al dagen mijn hoofd vulden over mijn wangen.
Lees ook:
