Laura (29) moest afscheid nemen van haar beste vriend en geliefde Kobe. Hier lees je hoe ze vol liefde, verdriet en hoop haar weg zoekt in een nieuw leven en via ivf alsnog een kindje met Kobe krijgt.
Ik sta in mijn vriendenkring nogal bekend voor mijn preutsheid en ben vaak de eerste die rood aanloopt of giechelend commentaar levert bij een pikante scène op tv. Had je me enkele jaren geleden verteld dat ik een volledige column zou wijden aan huidhonger, ik had je voor gek verklaard. Toen ons leven de afgelopen jaren in het teken van mondmaskers en handgel stond en menselijk contact herleid werd tot een beperkt aantal knuffelcontacten, vond ik het een gek woord. Sterker nog, ik denk dat ik de poëtische omschrijving van het gemis aan aanrakingen verkeerdelijk opvatte als iets schunnigs. Nu weet ik wel beter: huidhonger betekent zoveel meer dan het inlossen van een louter fysieke behoefte. Het woord schrijft aan onze huid haast een eigen wil toe. Onze huid heeft een fundamentele behoefte aan aanrakingen.
Ik mis het om lief te hebben en geliefd te worden, niet in de grootse daden maar tussen de regels van alledag door.
Hoewel de meningen rond valentijn niet onverdeeld zijn en de grens tussen dromerige romantiek en onversneden geldklopperij dun is, sta ik ook dit jaar weer even stil bij welke definitie ik aan liefde verleen. Ik denk terug aan hoe het voelde om thuis te komen bij een persoon. Ik mis het om lief te hebben en geliefd te worden, niet in de grootse daden maar tussen de regels van alledag door. Ik probeer me te herinneren hoe het voelde om door Kobe aangeraakt te worden. Mijn huidhonger wordt door die herinneringen eerder gevoed dan gestild. Het lijkt alsof mijn huid herinnerd wordt aan wat ze moet missen. De scherpe kantjes van dat gemis zijn na een jaar tijd wat gepolijst. In tegenstelling tot vorig jaar beleef ik dit jaar niet alles voor de eerste keer, en hoewel het verdriet nog steeds kan toeslaan op een onbewaakt moment, voel ik het gros van de tijd aanvaarding voor het gebeurde. Dit is niet het leven dat ik oorspronkelijk wilde, maar het is desondanks nog steeds mooi.
Alleen voor die huidhonger vond ik nog niet meteen een oplossing. Sterker nog, eerst voelde ik best wel wat schroom om dit onderwerp aan te snijden. Ik was bezorgd dat mijn verlangen verkeerd geïnterpreteerd zou worden als lust. Zonde eigenlijk, dat daar nog steeds zoveel taboe rond heerst. Onlangs las ik een artikel over een studie die werd uitgevoerd bij apen. Daarin werd een groep apen vlak na de geboorte afgezonderd van hun moeder. De aapjes die op jonge leeftijd in verplichte afzondering leefden, bleken op latere leeftijd moeilijker in staat problemen op te lossen en vertoonden vaker tekens van depressie. Hoe omstreden het experiment ook is, het toont aan dat huidhonger echt bestaat. Ook mensenbaby’s moeten in overvloed worden geknuffeld. Het stimuleert naar verluidt de spijsvertering en ademhaling, zorgt voor de aanmaak van oxytocine, dopamine en endorfine, en is belangrijk voor de hechting van het kind.
Eigenlijk is het dus zo gek niet dat we na het verlies van een geliefde verlangen naar aanraking. Nog zes maanden voor ik mijn onverdeelde aandacht en onbestemde liefde volop kan loslaten op ons wonder. In tussentijd knuffel ik de komende maanden mijn vrienden en mijn katten nog net een tikkeltje inniger.
Lees ook:
