Laura (29) moest afscheid nemen van haar beste vriend en geliefde Kobe. Hier lees je hoe ze vol liefde, verdriet en hoop haar weg zoekt in een nieuw leven en via ivf alsnog een kindje met Kobe krijgt.
Vorige week mocht ik aan de wereld verkondigen dat ik een kindje verwacht. De ochtend dat Flair van de persen rolde, zat ik in de wachtzaal van mijn gynaecologe voor die verlossende dertienwekenecho. Tot dan had ik me voorgenomen om mijn zwangerschap hoopvol maar realistisch te benaderen. De eerste maanden is het risico op een miskraam namelijk het allergrootst en ik wilde me wapenen tegen het potentiële verlies door alle mogelijke risico’s in acht te nemen. Absurd eigenlijk. Voor Kobes ziekte genoot ik ongeremd van het leven. Met de sterretjes in mijn ogen, zoals Kobe dat altijd beschreef.
Niet dat het leven altijd een ponykamp was geweest. Kobe en ik zijn ook voor zijn ziekte niet van tegenspoed gespaard gebleven. Zo namen we afscheid van mensen die ons dierbaar waren, probeer den we steun te bieden aan dichte familieleden die getroffen werden door ziekte en vochten we om onze onderneming door die crisissen te loodsen. Ik weigerde om mijn levensvreugde te laten afhangen van de tegenspoed die op ons pad kwam en was hardnekkig in mijn optimisme dat er altijd betere dagen in het verschiet zijn. Wat het leven voor je in petto heeft, daar heb je niet altijd in te kiezen. Hoe je ermee omgaat, alleen daar heb je controle over. Dat was mijn credo.
In de auto huilde ik. Om het verdriet en het geluk. Omdat ik Kobe miste. Maar ik huilde minstens zo hard omdat ik besefte hoe trots en blij hij geweest zou zijn.
Ik vroeg me af of ik haast ongemerkt veranderde in een persoon die ik nooit wilde zijn. Ik besefte dat ik tot nu toe nog niet uitzinnig gelukkig was geweest toen ik mijn omgeving het goede nieuws vertelde. In één adem vertelde ik erbij dat er altijd wat kon misgaan en dat ik de voeten op de grond hield. Ik twijfelde of het wel verstandig was om mijn zwangerschap aan te kondigen nog voor de resultaten van de NIPT er waren. Want wat als het toch zou mislopen? Daar in die wachtzaal besefte ik dat ik helemaal niet op kousenvoeten door het leven wil. Ik wil schreeuwen van geluk als mijn hart sprongetjes maakt en huilen van verdriet als tegenspoed weer toeslaat. Het feit dat mijn zwangerschap zou kunnen uitmonden in een miskraam, hoeft niet te betekenen dat mijn vreugde geen bestaansrecht heeft. Net als dat ik mijn prachtige jaren met Kobe mag blijven koesteren.
Even later zat ik op de stoel om ons kindje voor een derde keer te ontmoeten. Het vruchtje zat in kleermakershouding en hief een handje boven het hoofd. Nog maar acht centimeter groot en toch al voorzien van duimen, een kloppend hart en een herkenbaar profiel. De gynaecologe liet me de hartslag nog even horen en voor het eerst durfde ik oprecht te genieten van het wonder dat zich in mijn buik manifesteert. In de auto huilde ik. Om het verdriet en het geluk. Omdat ik Kobe miste. Maar ik huilde minstens zo hard omdat ik besefte hoe trots en blij hij geweest zou zijn. En hoe trots en blij ik ben. Ik huilde omdat ik voor het eerst besefte hoe hard ik heb gevochten om zo ver te komen. Ik heb mijn kinderwens de laatste tijd zo vaak moeten verdedigen dat ik haast vergeten was te genieten van het proces. Ik stuurde de Flairredactie een berichtje. Laat die column maar in druk gaan! We vieren het, met toeters en bellen. En wat doet het deugd het leven te mogen vieren.
Lees ook:
