Laura (29) moest afscheid nemen van haar beste vriend en geliefde Kobe. Hier lees je hoe ze vol liefde, verdriet en hoop haar weg zoekt in een nieuw leven en via ivf alsnog een kindje met Kobe krijgt.
Recent ontdekte ik dat de app waarop ik de weken van mijn zwangerschap bijhou, een reeks andere, vaak overbodige features bevat. Zo kan ik de grootte van mijn baby niet alleen vergelijken met fruitsoorten van een gelijkaardige omvang, maar is er ook een functie waarbij de app me toont met welk dessert ons kleintje qua grootte te vergelijken valt. Zo was de mini vorige week een fruittaart en blijkt het deze week om de grootte van een chocoladetaart te gaan. Buiten het feit dat deze vergelijkingen mijn honger prikkelen, vormen ze ook het ideale excuus om de keuken in te duiken en elke week het dessert te bereiden waarmee de baby vergeleken wordt. Deze week was de chocoladetaart dus aan de beurt.
Voor die gelegenheid haalde ik mijn eigen kookboek nog eens vanonder het stof en bakte ik samen met mijn metekind de chocoladetaart waar Kobe zo van hield. Terwijl de taart in de oven zit, stel ik me voor hoe het leven zal zijn als ons kleintje eenmaal de leeftijd bereikt om ook zelf achter de mengkommen te staan. Zal hij of zij net zo graag bakken als ik? Of zal de mini toch eerder de hobby’s van de vader achternagaan en plezier zoeken in gesjorde boomstammen en afgestemde gitaren? Ik vind het zo spannend dat ik binnen enkele maanden kennis mag maken met een nieuw wezentje dat niet zal ophouden te groeien en evolueren. Verder ben ik ook benieuwd hoe ik het alleenstaand moederschap zal combineren met een huishouden en een onderneming.
Natuurlijk zal mijn tocht door het moederschap niet feilloos zijn en is het nu al een vaststaand feit dat ook ik fouten zal begaan. Al hoop ik dat ik steeds opnieuw de kansen zal benutten om uit elk van die fouten te leren.
Al is het nakende moederschap evenzeer een gelegenheid om terug te blikken. Vaker dan vroeger lijk ik te mijmeren over mijn eigen kindertijd. En ook daar zijn de herinneringen aan gebak nooit ver weg. We bakten cake, maakten meringues en draaiden in de zomer ons eigen vanille-ijs. Veel van mijn favoriete herinneringen zijn verbonden met desserts. Zo waren er de kriekentaart op mijn verjaardag, de amaretto-bavarois met kerst en de millefeuilletorentjes met banketbakkersroom en rode vruchten waar mijn papa zo dol op was. Ik mag concluderen dat ik een onbezorgde en gelukkige jeugd had. De herinnering daaraan sterkt mijn overtuiging dat onvoorwaardelijke liefde het belangrijkste ingrediënt is voor een gelukkige kindertijd.
Nu ik zelf op het punt sta moeder te worden, ben ik me steeds bewuster van de opofferingen die mijn ouders deden, hoewel ze dat zelf nooit zo benoemden. En natuurlijk zal mijn tocht door het moederschap niet feilloos zijn en is het nu al een vaststaand feit dat ook ik fouten zal begaan. Al hoop ik dat ik steeds opnieuw de kansen zal benutten om uit elk van die fouten te leren. En als alles even tegenzit, dan duiken we samen de keuken in om chocoladetaart te bakken. Want dat maakt alles beter.
