Laura (29) moest afscheid nemen van haar beste vriend en geliefde Kobe. Hier lees je hoe ze vol liefde, verdriet en hoop haar weg zoekt in een nieuw leven en via ivf alsnog een kindje met Kobe probeert te maken.
Een paar dagen na zijn diagnose werd ons gevraagd of Kobe zijn zaadcellen wilde afstaan om onze kinderwens te waarborgen. In de nasleep van de vele onderzoeken en scans hadden we nog geen ruimte gevonden om de draagwijdte van zijn diagnose te vatten, maar de urgentie van de stem aan de telefoon zorgde ervoor dat Kobe zich diezelfde dag meldde bij het centrum voor menselijk lichaamsmateriaal. Aan de balie lieten we de ernst van de diagnose even los en grapten we om zijn ongewone plicht van de dag. Ik vroeg de receptioniste lachend of mijn participatie vereist was tijdens de donatie. Kobe vroeg zich op zijn beurt luidop af of hem in die kamer een geplastificeerde stapel Playboys uit de jaren tachtig zouden opwachten. ‘Het nageslacht is gewaarborgd’, zei hij glunderend toen hij de kamer uit kwam, en we gaven elkaar lachend een high five.
Kobe spartelde zich door zijn operatie, revalidatie en daaropvolgende chemo’s. Ik probeerde met de steun van onze omgeving niet alleen hem maar ook mezelf, het huishouden en onze onderneming draaiende te houden. We droomden voorzichtig van een lange reis wanneer hij genezen verklaard zou worden. Onze kinderwens zouden we uitstellen tot daarna. Alleen haalde de realiteit ons eerder in dan gevreesd. Bij zijn herval, amper twee weken na zijn laatste chemo, werd de tijd die ons nog gegund was steeds onzekerder. Van volledige genezing was geen sprake meer. Vijf weken nadat Kobe palliatief werd verklaard, overleed hij.
We vroegen samen de meters en peters, kozen mogelijke babynamen en voerden lange gesprekken over onze kijk op opvoeding. We koesterden hoop, ook in die laatste dagen.
In die sluimertijd tussen leven en dood kwam de meest ongefilterde versie van onszelf tot uiting. Kobe bouwde met de hulp van familie een podcastkamer, en ik organiseerde een stiltewandeling. We herzagen onze toekomstdromen en haalden kracht uit de intentie om de tijd die we samen nog hadden zo bewust mogelijk te besteden. Zo zetten we ook de eerste stappen in het realiseren van onze kinderwens. We vroegen samen de meters en peters, kozen mogelijke babynamen en voerden lange gesprekken over onze kijk op opvoeding. We koesterden hoop, ook in die laatste dagen.
Intussen zijn we een jaar verder en wil ik de wens die haar oorsprong bij ons beiden vond verderzetten. Weliswaar alleen, daar ben ik me meer dan ooit bewust van. Over een paar weken resten me nog precies twaalf maanden om mama te worden. Daarna wordt Kobes materiaal door toedoen van een achterhaalde wetgeving onherroepelijk vernietigd en moet ik een beroep doen op een anonieme donor om mijn kinderwens te vervullen. Bij elke mislukte poging of tegenslag voel ik de klok meedogenloos tikken, al kan ik me op de meeste dagen wel neerleggen bij de korte termijn die me gegund wordt. En tegelijkertijd wil ik pleiten voor een beter beleid, zodat niemand nog de tijdsdruk hoeft te dragen die ik ervaar. Een jaar is niet genoeg om een keuze te maken die de rest van je leven bepaalt. Ik nam intussen vrede met mijn realiteit, maar ik hoop dat het voor vrouwen na mij anders kan. Net daarom zoek ik getuigenissen van mensen die een gelijkaardig pad bewandelen of bewandeld hebben. Hit me up!
Geef Laura en Kobe hun #babyzonderdeadline. Deel de hashtag op sociale media en help mee deze achterhaalde wetgeving te wijzigen.
