Laura (29) moest afscheid nemen van haar beste vriend en geliefde Kobe. Hier lees je hoe ze vol liefde, verdriet en hoop haar weg zoekt in een nieuw leven en via ivf alsnog een kindje met Kobe krijgt.
Plank voor plank haal ik Kobes kast leeg, een taak die ik een jaar lang telkens weer voor me uit heb weten te schuiven. Ik had me er al een paar keer aan gewaagd, maar steeds besloot ik na een halfuur moed verzamelen dat ons huis best ruim genoeg is om zijn spullen op hun plaats te houden. Nu ik volop ons huis aan het herschikken ben voor de komst van onze mini, lijkt dat excuus niet meer op te gaan. Tijd om plaats te maken dus.
En zo begin ik op een miezerige maandagochtend vol goede moed aan het leegmaken van zijn medicijnkast. Mijn handen beginnen te trillen wanneer ik de verpakkingen vasthoud van de medicijnen waarvan ik de bijsluiter sinds Kobes ziekte haast vanbuiten ken. Ze herinneren me aan zijn donkerste dagen. Aan de pijn die hij droeg en de kracht die hij elke dag opnieuw aan de dag legde om ondanks de bijwerkingen in het leven te staan. Aan een tijd waarin we niet meer konden doen dan ondergaan. Ook vandaag moet ik mijn schoonmaakactie staken. Het lukt me niet de flashbacks te trotseren.
Later hoop ik dat ons kind via de Kobe-kast mag ontdekken wat een fantastische man zijn of haar papa is.
Uiteindelijk besluit ik mijn aandacht te richten op een meer haalbare klus en hervat ik mijn missie bij zijn kleerkast. Ik laat mijn vinger over de voering van zijn trouwkostuum glijden. Ook daar valt het me moeilijk afscheid te nemen van zijn spullen. Elk van zijn shirts en broeken draagt zoveel herinneringen met zich mee. Gelukkig was Kobe best minimalistisch en bestond zijn kleerkast uit amper twee lades met een handvol T-shirts, truien die er vaak net hetzelfde uitzagen en een drietal jeansbroeken. Je hoeft niets weg te gooien, fluister ik mezelf toe.
Uiteindelijk besluit ik alleen zijn versleten sport- en bergschoenen en zijn zwembroek weg te gooien. Ook zijn tandenborstel en scheerapparaat verdwijnen na een jaar van de gootsteen. Het lijken kleine beslissingen maar bij elk item dat op de afvalstapel belandt, gaat er een lange twijfel vooraf. Alles wat ik wegdoe, voelt als een ondraaglijke afweging tussen loslaten en vasthouden. Zijn overige spullen vouw ik opnieuw op en leg ik samen in een kast die ik omdoop tot de Kobe-kast. Bovenaan liggen zijn notitieboekjes, gitaren en een verzameling aan boeken die hem dierbaar waren. Onderin plaats ik zijn Lego-collectie, het mes dat hij op zijn vrijgezellen zelf smeedde en zijn kampeermateriaal. De knuffels uit zijn jeugd krijgen een plekje op de kinderkamer.
Later hoop ik dat ons kind via die kast mag ontdekken wat een fantastische man zijn of haar papa is. Want hoewel Kobe geen pampers zal verversen en ons niet zal kunnen plagen met papa-mopjes, zijn er manieren genoeg om hem te koesteren. Kobe wordt papa en ik vind het belangrijk om ook zijn stem in de opvoeding van ons kind te verweven. Zijn rol als vader mag dan grotendeels symbolisch zijn, toch ben ik trots dat Kobe de papa van ons kind wordt. Intussen hielpen mijn lieve ouders me een handje met de medicijnen en zijn die eindelijk het huis uit. En de Kobe-kast, die blijft geduldig wachten tot iemand Kobe weer wat dichterbij wil voelen.
Lees ook:
