‘Ik heb geen idee hoe de afwezigheid van Kobe me zal overvallen tijdens de momenten die ik op het punt sta te beleven’

Laura (29) moest afscheid nemen van haar beste vriend en geliefde Kobe. Hier lees je hoe ze vol liefde, verdriet en hoop haar weg zoekt in een nieuw leven en via ivf alsnog een kindje met Kobe krijgt.

Een zwangerschap doet rare dingen met een mens, zoveel is zeker. Zo gebeurde het dat ik vorige week, hoewel ik een grondige hekel heb aan ramen lappen, tijdens een slapeloze, zwoele nacht mijn ramen te lijf ging met niets anders dan een zaklamp en een raamwisser. Verder staat mijn ziekenhuiskoffer al twee ­weken netjes klaar in de gang tot het moment waarop mini beslist de veilige omgeving van mijn baarmoeder te ver­laten.

Ook dat laatste is een verrassend gegeven aangezien ik erom bekendsta liever te flirten met deadlines dan weken vooruit te plannen. Het besef dat ik Kobe niet aan mijn zijde heb om nog snel naar de winkel te hollen om een nieuwe doos luiers of een fopspeen te kopen, is daarbij een drijvende factor. Hoe minder ik aan het toeval overlaat, hoe beter.

Terwijl mijn organisatorisch talent ongeziene pro­porties aanneemt, lijkt het daarentegen alsof het hersendeel dat verantwoordelijk is voor mijn anders nochtans sterk ontwikkelde empathische vermogen, het de laatste tijd systematisch laat afweten.

Tijdens de hitte van de afgelopen dagen betrapte ik mezelf erop dat ik niet alleen die ene verdwaalde middenvakrijder op de snelweg verwenste, maar ook de deur-aan-deurverkoper voor het eerst in mijn bestaan met een korte ‘Geen interesse’ afwimpelde. Dat die laatste loodjes het zwaarst wegen, lijkt mijn ­humeur dus te bevestigen.

Intussen wordt elke uitspraak die ik over het nakende ­moederschap maak, lacherig afgedaan als naïviteit door de vrouwen die al langer deel uitmaken van de moederclub. ‘Geniet nog maar even van de rust, want die is binnenkort voorbij!’ en ‘Je zal zien dat...’ zijn opmerkingen die bij elk gesprek minstens eenmaal de revue passeren.

Tot de bevalling lijken de meeste moeders van mening te zijn dat ik echt geen idee heb wat me te wachten staat. Eigenlijk hebben ze gelijk, want op het moederschap kan je je niet geheel voorbereiden, concludeer ik na negen maanden zwangeren. Er hangt zoveel af van je kindje, je context én je instinct.

Bovendien heb ik geen idee hoe de afwezigheid van Kobe me zal overvallen tijdens de momenten die ik op het punt sta te beleven. Maar dat hoeft ook helemaal niet. Ik ben klaar om me te laten overspoelen. Eerst moet ik die laatste horde richting het moederschap nog nemen: de bevalling. Ook op dat vlak probeer ik de onwetendheid te omarmen.

De clichématige uitspraken van andere vrouwen komen me daarbij gelukkig goed van pas. ‘Zoveel vrouwen deden het je voor’, ‘Die pijn ben je ver­geten zodra je je kindje in je armen houdt’... Het worden mijn mantra’s in deze laatste weken. Ik berust dus in de overtuiging dat ik geen idee heb wat me te wachten staat, al kan ik één ding wel met zekerheid zeggen: ik kijk er heel hard naar uit om mijn enkels én mijn empathie ­terug te winnen.

Alle columns van Laura lees je hier.