Laura (29) moest afscheid nemen van haar beste vriend en geliefde Kobe. Hier lees je hoe ze vol liefde, verdriet en hoop haar weg zoekt in een nieuw leven en via ivf alsnog een kindje met Kobe krijgt.
Kortademigheid, bekkeninstabiliteit, spataderen, lekkende borsten en slapeloosheid. Als ik het internet mag geloven, is het derde trimester van mijn zwangerschap bezaaid met kwaaltjes en bijgevolg dus geen pretje. Een paar weken geleden kon ik mijn buik nog enigszins intrekken en was er nog ruimte voor discussie: zwanger of gewoon wat aangekomen? Nu feliciteren onbekenden op straat mij met de komst van ons kleintje wanneer ik met een vriend uit wandelen ga, wat al meermaals tot ongepaste, maar grappige situaties leidde.
De eerste keren lichtte ik bij een dergelijk voorval instinctief toe dat de vriend in kwestie niet de vader van het kind is. Wie mij wat kent, weet dat ik mijn hart soms wat te veel op de tong heb, waardoor ik er vervolgens meteen aan toevoegde dat de vader van mijn kind overleed. Intussen weet ik dat als gevolg van die eerlijkheid de gezichtsuitdrukking van de persoon die eerder nog vrolijk zijn of haar gelukwensen uitdrukte, vaak verstart en het gesprek veelal eindigt in ongemakkelijke verontschuldigingen. Ik wisselde dus van strategie en neem de felicitaties nu gewoon in ontvangst. Weer een levensles rijker.
In het derde trimester groeit – volgens mijn geraadpleegde bronnen – onze mini van een kilo uit tot een wezentje van 50 centimeter en zal zijn of haar gewicht de komende tijd verviervoudigen. Dat dit gepaard gaat met grote lichamelijke veranderingen is dus niet zo onlogisch. Ik verwonder me in de aanloop naar de bevalling over de magie van het menselijk lichaam. Zo ondervind ik aan den lijve dat het kraakbeen in mijn bekken verweekt, zodat het beweeglijker is tijdens de bevalling. Een geniale zet van Moeder Natuur. Alleen niet altijd fijn als je een fysieke job uitoefent en alleen een huishouden runt.
Ik voegde er vervolgens meteen aan toe dat de vader van mijn kind overleed. Intussen weet ik dat als gevolg van die eerlijkheid de gezichtsuitdrukking van de persoon die eerder nog vrolijk zijn of haar gelukwensen uitdrukte, vaak verstart en het gesprek veelal eindigt in ongemakkelijke verontschuldigingen.
Gelukkig staat het derde trimester niet alleen in het teken van vervelende kwaaltjes. Ook mentaal voel ik een sterke transitie. De twijfel en angst die ik eerder nog voelde, ebden weg en mijn volledige focus verschoof de afgelopen weken naar de komst van ons kindje en mijn eerste stappen in het moederschap. Hoewel het nog steeds ongelofelijk spannend is, kijk ik ernaar uit om mijn liefde en zorg voor onze mini voorop te zetten.
Uiteraard overvalt me van tijd tot tijd de vraag hoe ik die klus alleen ga klaren en ben ik bezorgd dat ik mezelf voorbij zal lopen. Maar in dit laatste trimester voel ik vooral een groeiend vertrouwen dat ik ons kleintje nu al graag zie. Ik kijk ernaar uit om de wilde rit van het moederschap vanop de eerste rij te mogen beleven. Al geniet ik momenteel nog heel even van de vele schoppen in mijn buik en maak ik – nu het nog kan – gretig gebruik van elk excuus dat de zwangerschap mij verleent. Te laat? Sorry, kortademigheid. Afspraak vergeten? Tja, zwangerschapsdementie. Die privileges zullen snel genoeg verleden tijd zijn.
