‘Er is weinig magischer dan de lente. Het staat symbool voor een nieuw begin en de hergeboorte van hoop.’

Laura (29) moest afscheid nemen van haar beste vriend en geliefde Kobe. Hier lees je hoe ze vol liefde, verdriet en hoop haar weg zoekt in een nieuw leven en via ivf alsnog een kindje met Kobe krijgt.

Intussen word ik al enige tijd gewekt door het gefluit van de vogels in mijn tuin. Weken geleden was dat het eerste voorteken van de naderende lente. Sinds corona ben ik me bewuster van de seizoenen die ons jaar dicteren. Terwijl de tot dan toe schijnbaar veilige wereld om me heen van de ene dag op de andere onzeker en donker werd, bleek de overgang van de seizoenen houvast te bieden. Op elke nieuwszender werden we geteisterd door onheilspellende berichtgevingen, maar buiten deed de lente ongestoord haar intrede en leek de natuur zich weinig aan te trekken van de wereldwijde pandemie. Ook na Kobes overlijden putte ik troost uit de gestage overgang van de jaargetijden. Kobe overleed in hartje winter. Het was koud buiten en mijn onverwarmde huis leek me de gepaste plek om de diepe rouw die door mijn hart raasde alle ruimte te geven. Die winter leek eindeloos te duren. Ik snakte naar zon en boekte na de donkerste winterdagen een enkeltje richting beter weer. Bij mijn terugkomst in België had de lente met haar toverkracht de dorre natuur weer tot leven gebracht.

Ook dit jaar beleefde ik de overgang van winter naar lente heel bewust. In december herdacht ik voor het eerst Kobes overlijdensdatum ­terwijl er leven in mijn buik groeide. Ik zocht mijn weg door die donkere dagen en de onzekerheid die mijn prille zwangerschap met zich meebracht. Beetje bij beetje werd de oorverdovende stilte van de eenzame winterochtenden vervangen door het ochtendconcert van de zangvogels in mijn tuin. Eerst aarzelend en subtiel, maar later steeds brutaler en zuiverder. Een paar weken later zag ik in het park om de hoek witte ganzen zich neervlijen en zonnebaden aan de rand van de vijver, om kort nadien plaats te maken voor hun kroost aan donzige kuikens. Als ik in het buitenland een kerk bezoek, word ik weleens bevangen door een ­serene rust. Ik brand er een kaarsje voor alle overledenen die ik liefheb en geef me over aan de grootsheid van dat ­gevoel dat ik niet in woorden kan vatten. De lente heeft een soortgelijk effect op me. Ik besluit dat er weinig magischer op deze aarde bestaat dan de lente. Het staat symbool voor het begin van iets nieuws, ontwaken van de natuur en de hergeboorte van hoop.

Terwijl de dagen zonniger worden, dijt mijn buik steeds verder uit. Wat ben ik benieuwd naar dat nieuwe leven dat ik draag en wat kijk ik ernaar uit om ons kleintje van lente tot lente verder te zien groeien. Mijn lenteschoonmaak in huis zit er intussen op en alles staat zo goed als klaar om ons kleintje te ontvangen. Nu is het nog even wachten tot de zomer haar intrede doet en daarmee ook de geboorte van ons kleintje met zich meebrengt. Ik hoop vooral dat onze kleine dwarsligger in de komende weken nog even de moeite neemt om verder in te dalen en zich in de gewenste positie klaar kan stomen voor zijn of haar komst op deze aardbol. Wat spannend zeg.