Laura (29) moest afscheid nemen van haar beste vriend en geliefde Kobe. Hier lees je hoe ze vol liefde, verdriet en hoop haar weg zoekt in een nieuw leven en via ivf alsnog een kindje met Kobe krijgt.
Altijd rouwen is ook vermoeiend. Het afgelopen jaar heb ik uitvoerig onderzoek verricht om na te gaan welke activiteiten de kansen op geluk verhogen. Ik mocht aan den lijve ondervinden dat als het verdriet eindeloos voelt, een klein lichtpuntje voldoende is om de moed niet op te geven. Alleen meen ik dat er geen conclusie te trekken valt uit welk gedrag de kans op geluk het meest verhoogt.
Soms wil ik praten, dan weer niet. Soms helpt het om een rondje te rennen, andere keren wil ik nog voor ik de straat uit liep huiswaarts keren omdat de koppels in het park me herinneren aan een toekomst die Kobe en mij niet gegund werd. Soms warm ik mijn hart aan onze trouwfoto’s in de gang, terwijl ik net zo vaak een onhoudbaar verlangen voel mezelf in dat kader te wringen en zo terug te keren naar die onbezorgde tijden. En ook al kan ik nu concluderen dat gelukkig zijn eenvoudiger was met Kobe aan mijn zij, toch weiger ik mijn zoektocht naar geluk te staken.
Ik heb het afgelopen jaar altijd geloofd dat er betere dagen in het verschiet liggen. Volgens mijn uitgerekende bevallingsdatum word ik precies twee weken voor mijn dertigste verjaardag mama. Ik sluit mijn tijdperk als twintiger dus af met een nieuw verworven functie die ik met de nodige toewijding wil bekleden. Mijn dertigste verjaardag zal er wellicht eentje worden tussen de pampers en papflessen, maar daar ben ik niet noodzakelijk rouwig om. Ik wil mezelf alle tijd gunnen om te wennen aan die nieuwe rol.
Al wil ik mijn dertigste verjaardag niet volledig aan me voorbij laten gaan. Daarom trakteerde ik mezelf op een vervroegd verjaardagscadeau. Afgelopen week werd dat cadeau, dat al enige tijd op mijn wishlist prijkt, aan mijn deur geleverd. Trots stuurde ik een handvol vrienden een foto van mijn onopgeblazen supboard en enkele dagen later trok ik met mijn nieuwe speelgoed richting Gentse wateren. Ik peddelde naar het midden van het kanaal. De verkoelende golven zalfden mijn gezwollen enkels, terwijl een zachte wind me vooruit blies.
Die avond besefte ik hoe diep gemis kan snijden en hoe zalvend geluk kan zijn.
Binnen enkele weken word ik mama. Kort daarna word ik dertig. Twee mijlpalen die ik niet met Kobe kan delen en die me tegelijk dankbaar stemmen. Ik vind het een gekke gedachte dat ik deze zomer dezelfde leeftijd bereik als die waarop Kobe overleed. Vanaf volgende zomer zal ik elke keer opnieuw een jaar aan mijn teller toevoegen, terwijl Kobe voor altijd de dertigjarige vader van ons kind zal blijven. Vanaf deze zomer word ik ouder terwijl hij eeuwig jong blijft.
Die avond ontdekte ik niet alleen dat een haast voldragen baby in de buik best wel wat invloed heeft op je vermogen om evenwichtig op een plank te staan, maar besefte ik hoe diep gemis kan snijden en hoe zalvend geluk kan zijn. Er is zoveel om te missen en tegelijk zoveel om te koesteren. Gelukkige niet-verjaardag aan mezelf. Ik breng een toost uit op de betere tijden. Dat ze ook dit levensjaar rijkelijk aanwezig mogen zijn.
Alle columns van Laura lees je hier.
