‘Het kan geen toeval zijn dat een prachtige struik bloeiende asters ons vlak bij de ingang van de pluktuin opwacht’

Vorige zomer startte onze columniste Laura (30) met een hormoonbehandeling om een kindje te kunnen krijgen van haar overleden man Kobe. Eerder dit jaar kondigde ze haar zwangerschap aan en op 20 juli 2023 kon ze hun prachtige dochter Aster in de armen sluiten. Ze neemt ons mee tijdens haar eerste momenten als kersverse mama.

Nu het einde van de zomer nadert, zijn er in de bloemenpluktuin waar ik op wekelijkse basis met mijn snoeischaar in de weer ben, grote veranderingen op til. De voorjaars- en zomerbloeiers zijn in verval en de kogeldistels die eerder deze maand nog paars en blauw kleurden, verdroogden onder de laatste stralen zomerzon. De dahlia’s staan dan weer volop in bloei en de weide is bezaaid met pompon- en stervormige bloemen in wit, geel, dieprood en fuchsia. Behoedzaam wandel ik op de paadjes langs de bloembedden en pluk de dahlia’s af bij de splitsing van de stelen voor ik ze in mijn met water gevulde emmer schik.

Twee jaar geleden kwam ik hier voor het eerst bloemen plukken, op de dag van mijn 28ste verjaardag. Kobe was drie dagen voordien met spoed opgenomen in het ziekenhuis, waardoor de verjaardagsplannen die we hadden gemaakt in het water vielen. In de kiosk aan het onthaal van het ziekenhuis had ik voor ons beiden een stuk frangipanetaart gekocht (zijn lievelingstaart), en met een theelichtje dat dienstdeed als geïmproviseerd verjaardagskaarsje, hadden we mijn nieuwe levensjaar gevierd. Dat de wens die ik toen vurig prevelde niet zou uitkomen, werd pas enkele maanden later duidelijk.

Kobe had me in zijn krappe ziekenhuiskamer aangemoedigd om de volgende morgen iets leuks te plannen voor ik hem opnieuw zou bezoeken. Ik besloot een fietstocht langs de Leie te maken om het verdriet van me af te schudden en halt te houden aan de bloemenpluktuin die ik al een tijd wilde bezoeken. Een vriendin kwam langs, we ontbeten samen op een bankje in de zon, en die ochtend plukte ik mijn eerste veldboeket. De stelen die ik toen oogstte, stonden symbool voor zoveel meer dan een bosje bloemen. Mijn zelfgeplukte boeket bleek later de eerste stap in mijn zelfzorgtraject.

Tussen de papavers, venkel en leeuwenbekjes leerde ik dat ik mijn geluk in eigen handen moest nemen en plezier moest leren maken, ook wanneer dat even niet kon met Kobe aan mijn zij. Ik herinner me hoe onnatuurlijk het voelde om het leven te omarmen op momenten dat Kobe dat niet kon. Intussen is het de derde zomer waarin ik elke week zorgvuldig mijn eigen veldboeket samenstel en mijn gedachten tussen duizendblad en lamsoor bij elkaar pluk.

Door die jaren heen werd de pluktuin mijn houvast. Ik rouwde er het jaar na Kobes overlijden en vond troost in de zonnebloemen die met de zon mee groeiden. Deze zomer plukte ik zelfs tijdens mijn weeën, enkele uren voor Aster geboren werd, snel enkele stelen met een goede vriendin. En nu sta ik hier opnieuw, dit keer met mijn bakfiets als transportmiddel en Aster als plukhulp. Het kan geen toeval zijn dat een prachtige struik aan bloeiende asters ons vlak bij de ingang van de pluktuin opwacht.