Laura (29) moest afscheid nemen van haar beste vriend en geliefde Kobe. Hier lees je hoe ze vol liefde, verdriet en hoop haar weg zoekt in een nieuw leven en via ivf alsnog een kindje met Kobe krijgt.
Intussen is de kinderkamer waarover ik het vorige week had geschilderd. De kamer op de bovenste verdieping deed daarvoor dienst als podcastkamer. Dat was Kobes verdienste. De avond waarop we hoorden dat hij uitbehandeld was, kroop ik bij hem in zijn ziekenbed. We duwden de tubes en drains opzij en knuffelden elkaar innig onder het ziekenhuisdeken. Even was er ruimte voor verdriet, woede en ongeloof, maar al snel maakten die emoties plaats voor een brainstorm over hoe we onze tijd samen nog zo waardevol mogelijk konden invullen. Vooruit blijven kijken bleek de enige draaglijke aanpak om het onvermijdelijke te trotseren. Die avond bestelde Kobe extra microfoons voor zijn podcastkamer en een week later hielpen vrienden ons meubels naar boven te zeulen. De kamer werd voorzien van zetels, tapijten, salontafeltjes en een audio-installatie waarvan Kobe al lang droomde. In zijn laatste weken namen niet alleen wij twee, maar ook familie en vrienden gesprekken met hem op. We haalden herinneringen op aan onze eerste dates en een vriendin hoorde ons uit over onze kijk op het ouderschap. Nu ons kleintje op komst is, koester ik die audiobestanden meer dan ooit. Het doet me deugd Kobes stem weer te horen en via zijn woorden herinnerd te worden aan wie hij was.
In zijn laatste weken namen niet alleen wij twee, maar ook familie en vrienden gesprekken met hem op. We haalden herinneringen op aan onze eerste dates en een vriendin hoorde ons uit over onze kijk op het ouderschap.
Vorige week maakten het audiogerei, de statieven en microfoons plaats voor een babybed en een luiertafel. De muren werden versierd en opgefleurd door muurstickers in de vorm van regenbogen. ‘s Avonds kroop ik in bed en werd ik, ondanks de vermoeidheid van een dag schilderen, overmand door emoties. Ons huis is volop in transitie. De grote kast in onze keuken maakte plaats voor een box en ook Kobes podcastmateriaal moest wijken voor het kinderbedje. Wat ben ik dankbaar voor dit nieuwe hoofdstuk in mijn leven. Ik prijs me gelukkig dat mijn kinderwens in vervulling gaat en ik nu al zoveel moederliefde mag voelen voor het wild schoppende wezentje in mijn buik. Ook mijn vertrouwen dat ik alleen een veilig en liefdevol nest aan het bouwen ben, groeit met de dag. En tegelijkertijd is het zoeken naar evenwicht binnen die grote veranderingen in mijn leven. Ik hoopte een paar tellen dat de slaap me alsnog zou inhalen, maar voelde al snel dat dat niet zou gebeuren. Dus wandelde ik de trappen op, ging liggen op het tapijt in de net geverfde kinderkamer en keek naar de regenboogfiguren op de muur. In de lagere school leerden we door middel van een computerspelletje over de kleuren van de regenboog. Later vertelden de schoolboeken me dat een regenboog ontstaat doordat het zonlicht in regendruppels gebogen wordt en als een prisma terugkeert. Daarbij worden de kleuren van het witte zonlicht uit elkaar getrokken, waardoor een kleurenband ontstaat. Een regenboog kan bijgevolg niet bestaan zonder de aanwezigheid van zowel regen als zon. Wat een treffende metafoor.
