Laura (29) moest afscheid nemen van haar beste vriend en geliefde Kobe. Hier lees je hoe ze vol liefde, verdriet en hoop haar weg zoekt in een nieuw leven en via ivf alsnog een kindje met Kobe krijgt.
Facebook herinnert me aan een status-update die ik twee jaar eerder schreef. De foto’s die ik destijds bij mijn update plaatste, verschijnen op mijn feed als bewijsmateriaal. Meteen word ik terug naar de vooravond van Kobes operatie gerukt. Intussen is het twee jaar geleden dat zijn maag chirurgisch verwijderd werd, dat blijkt uit de automatisch gegenereerde herinnering die op mijn scherm verschijnt. Maandenlang hadden we samen naar die dag toegeleefd. Tijdens de voorbereidende gesprekken werd ons uitgelegd hoe het medische team zijn maag, die aangetast was door kwaadaardige gezwellen, zou verwijderen om vervolgens een nieuwe doorgang te maken door een stuk van zijn slokdarm aan zijn twaalfvingerige darm te verbinden. Intussen zou de chirurg ook aangetaste klieren en weefsels naar het laboratorium sturen, zodat ze zicht zouden krijgen op mogelijke uitzaaiingen. Om de kansen op genezing te maximaliseren, zouden ze Kobes maagwand benevelen met een vloeibare chemo om ook daar eventuele kankercellen uit te roeien.
‘Ik hou van je!’ riep ik terwijl hij achter gesloten deuren verdween. Ik hoorde nog net hoe hij een mopje maakte tegen de verpleegkundige die zijn bed vooruitduwde.
De chirurg maakte een tekening om ons toe te lichten hoe zijn nieuwe spijsverteringskanaal vorm zou krijgen. Ik duwde de tranen en misselijkheid van me af terwijl Kobe met een brandende nieuwsgierigheid vragen op de chirurg loste alsof het feit dat hij de patiënt was op wie de operatie zou worden uitgevoerd bijzaak was. De angst die ik voelde, deelde Kobe niet. Hij was vooral gefascineerd door de vooruitgang in de medische wereld. De ochtend van de operatie wachtte hij geduldig op het ziekenhuisbed tot de verpleegkundigen hem naar het operatiekwartier reden. Hij knoopte de ziekenhuisschort om zijn nek en middel terwijl ik mijn zenuwachtige indruk probeerde te verhullen. Enkele verdiepingen mocht ik met hem mee wandelen tot hij, in kleermakerszit en glimlachend op het bed, door de sas van de operatiekamer werd gebracht. ‘Ik hou van je!’ riep ik terwijl hij achter gesloten deuren verdween. Ik hoorde nog net hoe hij een mopje maakte tegen de verpleegkundige die zijn bed vooruitduwde.
De avond voor de ingreep had ik thuis zijn favoriete kost bereid. ’s Avonds lagen we naast elkaar in bed toen Kobe plots recht sprong en de kamer verliet. Even later kwam hij grijnzend terug met een pakje in zijn handen. Ik nam het in ontvangst en haalde een doosje lichtgevende sterren uit de geschenkverpakking. Samen plakten we de sterren een voor een tegen het plafond van onze slaapkamer. Bij elke geplakte ster wensten we vurig dat de operatie de start van Kobes genezingsproces zou mogen betekenen. Nu zijn we twee jaar verder, en nog steeds kijk ik elke avond, wanneer de lichten gedimd zijn, naar de sterrenhemel boven mijn bed en neem ik de tijd om te reflecteren. Een happy end werd Kobe en mij niet gegund, dat staat vast. Al ben ik er zeker van dat hij trots zou zijn op waar ik nu sta. En dat ben ik ook.
